تا کـــی به تمــتتنای وصـــال تــو یگانــــه اشکم شود از هر مژه چون سیل روانه
خـــواهد بـه ســرآید غــم هـجران تو یا نه ای تــیر غــمت را دل عــشاق نــشانــه
جــمعی به تو مشـغول و تو غایب ز مـیانه
دیـــدم هـمه را پیش رخـت، راکع و سـاجد رفــتم بــه در صـومعۀ عــابد و زاهــد
در مــیکـده رهبــانم و در صــومـعه عـابد گه معـــتکف دیــرم و گه سـاکن مسجد
یعـــنی کــه ترا می طلــبم خـانه به خــانه
روزی کــه برفــتند حــریفان پی هر کــار زاهد سوی مسجد شد و من خانۀ خمار
مــن یار طــلب کــردم و او جـلوه گـه یار حاجـی به ره کـعبه و من طــالب دیدار
او خــانه همـی جوید و مــن صاحب خانه
هر در که زنم، صاحب آن خانه تویی تو هر جا که روم پـرتو کاشــانه تویــی تو
در مـــیکــده و دیر که جــانانه تــویی تـو مقـصود من از کعبه و بـتخانه تویی تو
مقــصود تویی کــعبــه و بتخــانه بهــانه
بلبل به چـمن زان گل رخـسار، نشان دید پروانه در آتـش شد و اسرار، عیان دید
عارف صفت روی تو در پیر و جوان دید یعـنی هـمه جا عکس رخ یـار توان دید
دیوانه مــنم مـن، که روم خــانه به خانه
عــاقل به قوانیـــن خــرد راه تــو پــویـد دیوانه بـرون از هــمه، آیــین تو جــوید
تا غـــنچۀ بشــگــفتۀ ایــن باغ کـه بــوید هرکـــس به زبـانی صـفت حمد تو گوید
بلبــل به غــزل خوانی و قمری به ترانه
بیچاره بهایی که دلش زار غم توست هرچند که عاصیست، زخیل خدم توست
امــید وی از عــاطفت دمــبدم توست تقـــصیر خــالی به امــید کــرم توســت
یعــنی که گــنه را به ازین نیــست بهانه