عالقدیر محترم جناب الله محمد
باالمقابل احترامات را تقدیم میدارم و از توجه و حسن نظر تان در مورد مقاله ی من با عنوان «گذرگاه صعب العبور صلح» جهانی سپاس.
همانطوری که در خاتمه ی آن مقاله نوشته بودم به اشارات عوامل مشکلات سر راه صلح و ثبات در افغانستان بسنده شد. ولی توجه دقیق شما در رد یابی و کاوش ریشه های معضلاتی که از تقریبا پنجاه سال به اینطرف همه دار و ندار افغانستان را چون سیلاب ویرانگر غیر قابل پیشگیری با خود برد، از حوصله ی یک مقاله بیرون و ایجاب یک بر رسی همه جانبه و عمیق میکند تا باشد که نسل های آینده ازآن بیاموزند. زیرا با کمال احترام به تمام سیاستگران و مشاورین و همکاران شان تعدادی بوده اند که رویداد های گذشته را یا مرور نکرده اند و یا اگر مرور هم کرده اند به نکات و رویداد ها و نتایج چنان رویداد های توجه شده که سبب استحکام قدرت و دوام آن بوده است.
جناب الله محمد شما به نکته ی اساسی اشاره نموده اید آنجا که می گوئید:
«گره اساسی اصل قضیهء افغانستان بدست قدرتمندان آن چی در گذشته و چی در حال میباشد، که بایست نه تنها در سطح ملی بلکه منطقه یی و بین المللی خطوط اساسی و درست را نظر به نبض اجتماع ما و اجتماع بین الملل نظم داده، و در ساحات مختلف اشخاص ورزیده درست را با خود همراه ساخته تا استراتیژی های معقول را طراحی و پیاده نمایند.» من با این نظر شما کاملا موافق هستم و شکی نیست که افغانستان مغز های متفکر، نه مثل متفکر دوم جهان که مزید بر علت شد وخرمنی بر این مشکلات افزود، دارد. تلاش برای آوردن چند معامله گر و فاسد و فاسق گذشته که به اصطلاح بد نام عام و خاص اند با تضمین بر گشتاندن املاک و دارائی های منقول و غیر منقول شان، نه اینکه دردی را دوا نمی کند، و مشروعیت و ثباتی را به ارمغان نمی آورد، بلکه هم بر مشکلات موجود و هم بر بی اعتباری طالبان می افزاید زیرا ملت شانس و فرصت دیگری را به آنها اعتبار نمی کند. این ها کسانی هستند که در پنجاه سال گذشته چندین بار فرصت داشتند تا صداقت و ایمانداری و وطن دوستی شان را به اثبات برسانند ولی بر عکس آنرا ثابت ساختند.
شما نظر م را در رابطه با راه حل جویا شدید. گرچه در موقفی با عدم تعلقات سیاسی و سایر تعلقاتی که امروز مورد نظر است قرار ندارم تا انتظار داشته باشم نظرم شنیده و یا تحت غور قرار گیرد، ولی این وجیبه ی هر قلم به دست در شرایط کنونی است آنجه به صلاح و خیر مملکت و مردم خویش می پندارد با دیگران شریک بسازد و گامی در جهت توضیح مسایل و روشنگری بر داشته باشد. زیرا معتقدم که:
آهن سردی که می کوبیم بی تاثیر نیست.
به هر صورت در افغانستان قحط الرجال نیست وفرزندان صدیقی چه در داخل و چه در خارج کشور دارد که باید شناسائی شوند و بدون تعلقات قومی، نژادی، زبانی، مذهبی، تنظیمی و حزبی، سمتی و منطقه ئی فقط با در نظر داشت کفایت و لیاقت و وطن دوستی، موقع داده شوند تا راه های بیرون رفت وطن را از چنین بحران انسانی، سیاسی، اقتصادی و اجتماعی تشخیص و عملی نمایند. زیرا قبولی و پذیر ش یکیدگر متضمن تفا هم بین جناح های مختلف و در نهایت اتحاد بین آنها برای مقابله ی متحدانه با نا ملایمات و حصول ترقی و تعالی کشور خواهد بود. این است بُعد داخلی معضله ی افغانستان.
و در بُعد خارجی و جهانی. چون قضیه ی افغانستان اکنون یک قضیه ی منطقه یی و جهان است، راه حل آن هم تنها به افغانستان تعلق نمی گیرد و همان طوری در مقاله ام نیز یاد آور شدم بُعد خارجی آن هم معادل بُعد داخل اهمیت دارد و موثر است. تشکیل کنفرانس منطقه یی تحت نظر ملل متحد به شمول پنج عضو دایمی شورای امنیت ملل متحد، کنفرانس اسلامی، پیمان ناتو و اتحادیه ی اروپا، سازمان امنیت و همکاری منطقه یی کشور های منطقه و نمایندگان کشور های ذیدخل در قضیه ی افغانستان در چهل سال گذشته و سایر سازمان های موثر درین قضیه، می تواند به صلح و ثبات و تضمین بیطرفی افغانستان با چنین موقعیت ستراتیژیک و مهم این حلقه ی اتصال آسیای میانه و جنوب آسیا، و همچنان جلو گیری از تبدیل این قلمرو به پایگاه تند روی و دهشت افگی و کشت و قاچاق مواد مخدر به جهان، بیانجامد. با در نظر داشت ده ها کنفرانس بین المللی که از چندین دهه به اینطرف در رابطه به افغانستان دایر گردیده، یکی دیگر با چنان گستردگی اعضا و آجندا، خواهد توانست افغانستان و منطقه و جهان را مصئون و با ثبات بسازد .
با تجدید احترام
