دوست عزیز و گزامی ام عباسی-
نوشتۀ تان در فبال معاهدۀ دوحه تحلیل به جا و درست بوده که قابل تائید است. میخواهم چندسطری در باره بنگارم که شاید درد مارا کم و بیش واضخ دارد. سال ها قبل من به زبان عامیانۀ وطنی ما چند سطری نوشته بودم که عنوان آن ":مستر باش تا تو کسی باشی" در سایت افغان جرمن نشر شد و فعلاَ نظر به ملحوظاتی کوته قفلی شده و به دسترس خواننده نیست. نمیدانم چرا مردمان ما در برابر خارجی های سفید نژاد یک کمپلکس دارند که ازآن رهائی ندارند. ما مردم چنان تحت تاثیر این مفکوره "خارجی ها غلط نمیکنتد " غرق هستیم که با هر امکان از تاثیر آن رهائی نداریم. من باور دارم که حماقت از باور دور باعث این همه بدبختی ها دامنگیر جامعۀ ما افغان ها شده که در نهایت بعد از اخراج عساکر بیگانه شاید به نفع مردم ما اتمام یابد. حمله و اشغال افغانستان در سال 2001 و زد و بند طالب و سرازیر شدن جوی دولار به یک مملکت فقیر آسیائی و حکومت های شتر گاو پلنگی و در نهایت باردیگر کنار آمدن و به قدرت رساندن همان طالب در افغانستان نسبتاُ آباد دال بر قدرت اکمال حماقت میزند یا نه؟ من باور دارم که بلی!. باور کنید زمانیکه خلیلزاد را در برابر ملا در در دوحه دیدم یا خود گفتم حال امزیکا قدرت ملا را درک خواهد کرد که ده بار آنها را کنار جوی مالامال از آب زلال ببرند و تشنه پس بیآورند. با مجبت
