آیا ممکن است از روی لطف یکی برای من بگوید که مقصود اساسی جناب م. عثمان تره کی از نوشتن مقالۀ «ضرورت یاد آوری از سده قانون اساسی در افغانستان» چی بود؟ زیرا با یک نظر گذرا بر عنوان، مقدمه و نخستین دو پاراگرف آن به آسانی درمیابید که جناب شان بازهم سعی کرده است به اصطلاح خرسوار از زیر دماغ مردم عبور کند. او با نسبت دادن عبارت«حاکمیت انحصاری» که هیچ دردی را دوا نمی کند، رهنمود، یا بهتر بگوئیم به اصطلاح باب نوع جدیدی از دموکراسی نوع خود را بر روی اخوی هایش گشوده است، طوری که: از یک سو «بر ضرورت القاح رعایت اصولیت سنت گذشته»؟ در وجود طالب تاکید میکند و او را به الهام گیری، یا به عبارت دیگر پیروی از «نظامنامه اساسی» عصر امانی فرا میخواند و ادعا میکند که قانون اساسی سال 1923 درب تعامل با دنیا را، یا چیزی را که آنها (طالبان) سخت در آرزوی بدست آوردن آن هستند، به رخ شاه امان الله گشود، از سوی دیگر زیرکانه به آنها می فهماند که در آن به اصطلاح قانون اساسی نیز اساساً چیزی به عنوان دموکراسی یا آفتی که آنها از آن نفرت دارند وجود نداشت. یعنی قانون اساسی شاه امان الله در واقع حائز اورگانی به عنوان «شورای دولت» بود «که اکثر اعضای آن از اعیان (نخبگان) و عوام و همه از جانب شخص شاه (امیرالمونین در قاموس طالبان) انتصاب میشدند. «شورای دولت به شاه مشوره میداد و مانند پارلمان های مدرن صلاحیت اعطای رای اعتماد به وزرا (وزیران) و کنترول حکومت را نداشت. (به طور مثال) شورای دولت با موافقت شاه در مدت سه سال 12 نظامنامه را به تصویب رساند. با اینهمه شورای دولت را میتوان نخستین سنگ تهداب پارلمان در افغانستان به حساب آورد.» بنابراین اگرچه دیری ست توصیه جدیدی برایتان نداشتم، اما فکر نکنید که کاملاْ شما را فراموش کرده بودم.
با احترام
