خلیل الله معروفی,
".....کاری را، که کشور "فارس" از سال ۱۹۳۵ و از طریق تصرف ناحق نام تأریخی "ایران"، پیشه کرده است، در تأریخ نظیر ندارد......و این چیز دیگری نیست، جز یک تهاجم و تجاوز برهنه و لجام گسیخته و استعماری فرهنگی.....بدا به حال نوکران افغانی ایران، که آلۀ دست قرار گرفته و از طریق ترویج و تبلیغ اصطلاحات مبتذل و منحط "فارسی ایران".....آفرین به شیر پاکی، که از مادر خورده ای....."
قهر, غضب و نفرت ان هم در محور تنگ و تاریک خود-بزرگ-بینی حدی دارد:
فارسها بزرگترین قوم در ایران و دولت ان در نهایت هوشیاری نام مختص قومی کشور فارس را به ایران تبدیل, در طول یک روز هویت اقوام دیگر را نیز شامل نام ساخت. به نظر میرسد که شما از " تصرف ناحق نام تأریخی "ایران" " نهایت دلگیر که به سادگی میتوانید برای مرهم چنان زخم ناسور نام, سر از امروز برای نام گذاری بهتر از ان مثلا " اریانا " دست به کار شوید!
متاسفانه در افغانستان معاصر - که عوامل ان در این تبصره گنجایش ندارد - به جز از کتاب ها تاریخ نویسی نهایت تکراری و تا حدی اشعار نه به "دری" و نه به پشتو کتاب ها و یا ترجمه کتاب ها دیگری وجود دارد. برای جبران چنین کمبود, اکثریت مطلق روشنفکران و کتاب خوانان در افغانستان از چاپ کتاب ها " فارسی ایران " و یا ترجمه ان به "فارسی ایران" بهره مند شده اند. بنابران برای انچه - جدایی دری و فارسی - امیدوارانه عرق قهر می ریزید, نهایت محتاط باشید که خدا نا خواسته با چنین تنگنطری زبانی, در پهلو خود ما را نیز شاید بی کتاب سازید!
