خود را نباید دیوار فرسودۀ نمکش ساخت!
در مورد بزرګ مرد، استاد هاشمیان، سخنم، متوجه کسانی است که مانند برقع پوش کژ اندیش و این مامور وزارت خارجه، که قبالۀ مأموریت وزارت خارجه را، به میراث رسیده بود، و تمام ذواتی که آن مبارز ملی و خدمتگار صدق افغانستان را، با همچو افترآت و تهمت ها، مورد دو و دشنام قرار داد.
پاچا صاحب! بخوان و بدان، که خدا شاهد است، که نام تو به ارتباط آن بزرگ مرد، در مخیله ام نگذشته است، چه رسد سخنم را متوجه ساختن به خودت، ممکن، در کلاه تان تاجدار تان، پری وجود داشته باشد.
استاد هاشمیان مانند هر انسان دیگر از سهو و اشتباه عاری نبود، من خودم مدت یک سال به ارتباط حمایت او در ابتداء از صدیق فرهنگ، روابط تیلفونی و همکاری قلمی، خود را با ایشان قطع نمودم و بعد از مدت یکسال، زمانیکه استاد پژواک وفات نمود، تیلفونی با من تماس گرفت و از من تقارضای تحریر یک نوشته را به زبان ملتی پشتو نمود.
ولی زحمات فزیکی و مالی یی و قربانی یی که وی در مدت سی و پنجال از طریق نشر مجله و بولتن آیینه افغانستان متحمل شد، احد من الناس در دیار غربت از وطن و بخصوص در دنیای غریس، متحمل نشده است، من به این باورم که در سلسلۀ سادات کنر بعد از سید افغانی و سید حسن خان حسن، شخص دیگری به مقام و منزلت آن خدمتگار جان نثار افغانستان نمیرسد.
ارادت من به معروفی گرامی روی دو پرنسیپ استوار است:
یک- حمایت نجیبانه و حق بینانۀ او زبان ملتی افغانی پشتو ، که از دری زبان دوم در تاریخ افغانستان دیده و شنیده نشده است.
دو - مبارزۀ وطن پرستانۀ فرهنگی و ثقافتی او در برابر تاراج فرهنگی ایران.
اکنون، این ارادت مرا، به معروفی گرامی، صبغۀ دیگری، غیر از مواردی که تذکر دادم، دادن، منافقت و توهم و تلقی یی خلاف وجدان یک انسان اصیل است.
در فطرت داؤد مومند، منافقت و ترس از هیچ مقامی وجود ندارد، به سویۀ که مر ا به ارتباط، ابراز نظریاتم، دو و دشنام دادند و همانند استاد هاشمیان مرا متهم به سرقت و فروش اموال پوهنتون و راشی بودن، و پدر مرحومم را متهم به رشوت خوری و خائن بودن، ساختند، به حدی که کسی دیگری به این سویه، اهانت نشده است.
احساس تلذذ از اتهام سرقت بر آن سید اصیل، روی عقده های شخصی، با قضاوت آزاد و وجدان انسانی، در منافات قرار دارد.
