محترم جهانی صاحب شاعر گرانمایه را عرض ادب دارم!
باکمام معذرت چیزی راکه جناب شما درمقاله تان تحت عنوان قدرت و استبداد فرمودید، نه تنها که تعریفات آن دقیق نیست، بلکه مثالهای مراحل مختلف درشرایط زمانی و مکانی متفاوت وضع داخلی افغانستان و اوضاع بین المللی بوقوع پیوسته اند، نیر یکسان نبوده، لذا قدرت و استبداد زمامداران آنها نیز قابل چنان مقایسه که شما فرمودید نمی باشند. مشکل اساسی درنوشته شما، بازگویی عام است، در پیدیده و حوادث مفاهم خاص خصلت آنرا روشن می سازد. در ادعایهای مکرر شما تفاوت دربین علل و معلول وجود ندارد، تفکیک از اهداف و وسایل دیده نمی شود. در اوضاع کنونی نوشته شما گیله نامه مضر اندکه بدرد کنونی کشور هیچ سود ندارد. اساسأ قدرت و زور یکسان نیست، نادرست است هرگاه مطلق گفته شود که قدرت و استبداد(زور) متمم یکدیگر است. قدرت تا زمانی وجود دارد که حلقه حاکم متحد باشند، در عدم اتحاد قدرت از هم می پاشند. از نگاه تحولات سیاسی نادرست است، اگر بگویم که امان الله خان گریخت، فلان آمد. مسله بر سررفتن شاه و آمدن حبیب الله کلکانی نیست. افغانستان در اوخر قرن (۱۹)' (۲۰) (۲۱) بنار خصومات انگلیسها قسمت از سرزمین اش که در تصرف انگلیس بود، در سال ۱۹۴۸ میلادی با پاکستان الحاق گردید. تاهنوز تخمین از بیش(۷۵) هفتاد و پنج فیصد اتباع آن از نعمت سواد کافی محروم هستند، نصف از نفوذ اتباع آن درجنگهای بیگانگان کشته، معلوم، بشمول من و شما از کشور فرار خویش نمودیم. ما افغانها نیز مقصر بدبختیهای سرنوشت مادری وطن خویش هستم. برف انداختن با بام دیگران اکنون هیچ سودی ندارد.
جهان بعد از جنگ اول و دوم جهانی دیگر دنیا ماقبل آن نیست، استعمار کهن فروریخت، جایش را استعمار نوین پرکرده است. بعد جنگ دوم جهانی در اثر اتحاد مؤقت قوای متحدین هیتلر را شکست دادند، مگر فضای دیتانت بین المللی عمر کوتاه داشت. درطی سالهای ۱۹۷۰ و ۱۹۷۰ میلادی رقابت بین المللی قدرتهای بزرگ جهانی تشدید یافت. جنگهای نیابتی توسعه یافت. این لینک را بادقت بشنوید، داستان مستند حقایق اهداف رقابت جهانی را مقام با صلاحیت ترین مقام امریکایی هیلاری کلنتن را چگونه افشا میکند.
https://www.youtube.com/watch?v=45UuOZnuSok
زمانیست که جناب شما هم صف مبارزه چپ را رها نمودید، بنابر هر دلیل بود درقطار ده هزار تحصیل کرده و میلیونها اتباع افغانستان،کشور را ترک نمودند. عبدالرشید دوستم بیسواد، ویا اشرف غنی "نابغه" هردو هدف نیستند، بلکه وسایل اهداف کارفرماست. اکنون تقاوت دربین فراریان که در ترکیه، امارات عربی ، اروپا و امریکا وغیره کشورهای وجود ندارد موضوع اصل مسله نیست. قدرتهای جهانی تازمانیکه با وسایل نیاز دارند، از آنا استفاده مینمایند، با بسر رسیدن اهداف قدرتهای جهانی وسایل اگر مرده و یا زنده باشد اگر بخواهد و یا نخواهد ما سمارق زهری از صف خدمت به بادارش خارج می شود. لذا افراد مهم نیست، منافع و اهداف قدرت تعیین کننده است،
دوستم زمانیکه بکمک مشترک قدرتهای پس پرده زمامداران ترک در قصر شبرغان نزدش میرقصیدند، اکنون در انقره اجازه گپ زدن را هم ندارد. پشت سر خلقیها و پرچمی نگردید، اگر رهبر اخرینش بدار هم رفت، اگثریت مطلق شان تا آخرین رمق حیات از سنگر خود دفاع میکردند. حالت همان دوستم بیسواد بازهم از اشرف غنی هزاران مرتبه بهتر است، غنی که جناب شما هم بحیث وزیر اطلاعات و فرهنگ کابینه با وی همکاری داشتید، درحالیکه قوای مدافع داخلی تحت امرش از وی اطاعت نمیکرد، وی خیره خیره میدید که جنرالان و کماندهای محافظ وی با سلاحها، مهمات و طیارات نظامی فرار میکردند، خودش که هنوز قوای ناتو در میدان هوایی کابل حضور داشت، با چپلک فرار کرد.صادقانه اعتراف مبکنم که من بحیث یک فرد عادی کشور خود را نیز مقصر بدبختیها در میهن میدانم، آیا جناب شما بحیث وزیر کابینه اشرف غنی خود را مقصر نمیدانید.
