برای اعمار وطن، باید درد وطن داشت!
بعد از چند روز، از زمانیکه مسئولان سایت آریانا افغانستان، یک مقاله و یک پیام مرا نشر نکردند، امروز چشم سفیدی کرده تبصره کوتاهی پیرامون نوشتهء بسیار مختصر (یک صفه ای)، ولی خیلی زیبا و دلنشین جناب معروفی صاحب محترم، که حکایت از علاقه شدید به کشور و ذوق ادبی شان می کند، نوشتم. تبصره نشر شد و من یک جهان ممنون و مدیون!
نوشته جناب معروفی صاحب پیرامون کار اعمار پارکی - تعمیر یک مسجد، غرس درختان و ساختن چمن های کوچک، کرد های گل، فواره ها و حوضچه های آب در تپه مرنجان است - جایی که به خاطر آرام گاه مرحوم محمد نادر خان و نزدیکان شان، همچنان تپه نادر خان نامیده می شود... این تپه از وقتی که من به یاد دارم، تپه ای بود خشک و برهوت و سرد و بیروح!
افزودن فضای سبز در شهری که خیلی ها بیشتر از هر شهری، بخصوص با آمدن به اصطلاح مجاهدین به آن، دردها دیده و رنج ها کشیده است، باعث مسرت است - خدا زیاد کند!
تپه مذکور، که در مرکز شهر کابل، در نزدیکی های چمن حضوری و استدیوم کابل واقع گردیده است، هرچند آرام گاه مرحوم محمد نادرخان، یکی از شخصیت های سیاسی - نظامی کشور، و پدر مرحوم محمد ظاهر خان، آخرین پادشاه کشور بود، از زمان ترور و تدفین وی و بنائی که روی آن ساخته شد، اصلا"مورد توجه قرار نگرفت.
بگذریم از دوران مرحوم داود خان و خلق و پرچم و به اصطلاح دوران مجاهدین، که حتی در دوران پسر شان نیز کسی اهتمام به گُل کاری، غرس نهال و درختی و ساختن چند چمن کوچک، پیاده رو هائی برای گردش و محل هائی برای نشستن و دم راست کردن و... در آنجا نکرد و زحمتی به خویش نداد...؛ نه برای ادای "دین" در برابر این شخصیت سیاسی - نظامی مطرح کشور، که به فکر زیبائی منطقه و شهر هم کسی نیفتید. حتی برای روزی که خودشان نیز فوت می کنند؛ و در آنجا قرار است دفن شوند و...
مرحوم محمد ظاهر خان، در واقع بعد از فوت برادرش، مرحوم محمد طاهر، یگانه فرزند محمد نادرخان بود.
او بعداز قتل پدرش به دست جوانی بنام محمد خالق، پادشاه شد وچهل سال تمام در آرامش کامل سلطنت نمود. انتظار، صد البته، چنین بود که من حیث یک فرزند خوب بخاطر ادای حق پدری هم که شده است، می باید او در سر سبزی و زیبائی این تپه توجه خاص می کرد...
بلی! باز هم طالب! می گویند و خیلی ها بجا هم می گویند که "دل که بسوزد، از چشم کور هم اشک می ریزد!"
از حکایت دور نیفتیم:
ممالک ویران و فقیر، بدون زحمت و شانه خوار کردن آباد و آرام نمی شوند. بدون داشتن علاقه خاص به وجب، وجب خاک و به فرد، فرد مردمان آن ، آباد و آرام و ثروتمند نمی شوند.
به حرف و وعده و وعید های کلان کلان؛ هر چند به بزرگی کوه های هندوکش ... فقر و ناتوانی از بین نمی رود. آنچه کار است، یک جو عمل است با یک جو عشق!
