سپاس از وطندار گُلم، محترم "عبدالباری جمال"
از وطندار نهایت عزیزم، جناب "عبدالباری(جمال)" سپاسگزارم، که نوشته های ناچیز مرا به دیدۀ قدر مینگرند و از آنها به نکوئی یاد میکنند. در بین عوام قدیم کابلی این مثل سر زبانها بود:
«تمام باغه برت ببخشم و قدر یک سیبه ندانی!!!»
(تمام باغ را برایت ببخشم و قدر یک سیب را ندانی!!!)
ازین مثل، که در هیئت "منفی" انشاد شده، مفهوم "مثبت" گرفته میشود؛ بدین معنی، که:
انسان باید لااقل پاس ذرّه از خروار را بداند. و شما وطندار گلم، نه تنها پاس ذرّه از خروار را میدانید، بلکه سپاس و تقدیر شما حکم "عطای بیکران" در برابر یک "ذرّۀ ناچیز" را دارد.
مثل قدیم دیگر کابلیان بافراست و نازنین ما میگوید، که:
«به کهنۀ خود بساز، که نوِ دیگران گران است!!!»
ما باید قدر داشته های خود را بدانیم و نباید چشم طمع به سوی عطایای بیگانگان بدوزیم!!!
جائی، که مصطلحات خود ما زنده و معمول و متداول باشند، شرم است، که از مصطلحات مماثل بیگانگان استفاده بکنیم.
ــ ما در ملک خود همیشه "اردو" گفته ایم و میگوئیم؛ چنان، که "رئیس اردو" میگفتیم و بعدها، که ترمینولوژی جدید عسکری به میان آمد، ترکیب "لوی درستیز" به جای "رئیس اردو" نشست. در کشور ایران این مقولۀ نظامی را "رئیس ستاد ارتش" مینامند، که شرم ما باد، اگر آن را به کار ببریم!!!
قابل یاداوری میدانم، که "ارتش" و "اردو" هردو کلمات تُرکی هستند، که در ملک ما تنها "اردو" ثبات قدم یافت و در کشور "فارس"، کلمۀ "ارتش".
ــ همین قسم ترکیب "وزارت مالیه" لااقل از زمان "اعلیحضرت امان الله خان غازی" تا به امروز از اصطلاحات عام و مروج دیوانی ماست؛ و شرم ما باد، اگر به جای آن اصطلاح ایرانی "وزارت دارائی" را استعمال بکنیم.
با تأسف، که "تهاجم فرهنگی ایران" دامنۀ بسیار وسیع و ابعاد گوناگون دارد؛ و وظیفۀ اهل قلم رسالتمند ما درین است، که به مقابل این "تهاجم شووینیستی" ایستادگی بکنند؛ و تا آنجا ایستادگی بکنند، تا تمام آثار این "تهاجم شوم" خنثی گردند!!!
با محبت فراوان او په درناوی
(خلیل معروفی ــ ۲۵ دسمبر ۲۰۲۳)
