جناب محترم مومند صاحب گرامی و عزیزم!
با ابراز سلام های محمدی به فرموده شما و آرزوی سلامتی تان:
1-"تبصره های جناب شما همواره برایم قابل آموزش و تنویر کننده است، "
تبصره های بنده آموزش خود را از تبصره های دوستان اخذ می نماید، زیرا محتویات آن محتویات جمع شده در افکار بنده را به حرکت آورده سر خود را از اینجا بیرون می نماید که معمولاٌ این افکار، افکار قبول شدهء بزرگان فرهنگ تاریخ بشریت بوده که با فورمولبندی های بنده در اینجا انداخت می گردد.
2-"ولو همچو تبصره ها بر نظریات و مقالاتم ، ماهیت تنقیدی داشته و بر آن خط بطلان بکشد."
بنده بالای تبصره های شما خط بطلان نکشیده ام و اینکار را هم نمی نمایم، بلکه در تبصره اخیر تان بالای آن گفتار محترم مرحوم علامه صاحب عمدتاٌ تبصره نموده ام که شما انرا در میدان انداخته بودید. بنده فکر نمی کنم که ان محترم چنین گفته باشد و اگر هم گفته باشد درست نگفته است، زیرا اتحاد یک ملت ولو ملت ما توسط یک رهبر درست و یا هم یک رهبری درست تامین شده می تواند. مسولیت اصلی اتحاد یک ملت را رهبری آن به اساس قوانین نافذه باید تامین نماید. هدف ایجاد دولت ها در تاریخ بشر هم همین بوده تا اتحاد افراد یک جامعه را تامین نمایند و از هرج و مرج فکری و غیره جلوگیری شده باشد. افراد همیشه با هم مشکلات اتفاق نظر، نظر به علایق و فهم و سن و سال خود می داشته باشند که بنده تذکر داده ام که این را باید به فال نیک گرفت و با هم داخل بحث و دیالوک صلح امیز و مفید و اموزنده برای همدیگر شد، نه اینکه باعث تشنج اضافی از اثر نبود فهم در موضوع گردید. نیم قرن جنگ افکار همه ما را متاثر ساخته است. بقیه هم در ارتباط "نیش" و "صبر" و چند موضوع دیگر مشوره بر خورد بهتر را در موضوع داده ام. به هر صورت از اینکه فکر نموده اید که خدای نا خواسته بالای تبصره شما خط بطلان کشیده باشم، از شما معذرت می خواهم، تا رفع سو تفاهم شده باشد. اگر شما در این مجا لس مختلفهء تبصره ها و مقاله ها نباشید، نوشتن هم مزه انچنانی خود را ندارد. ما و شما از زمانی که هنوز این صحفه افتتاع نشده بود در مجالس صحفه دیگر روبرو بوده ایم که بعضاٌ می نوشتید "زوند ژوند ژوند" در ارتباط بعضی تبصره های بنده که مطابقت می نمود با افکار تان. خدواند شما از سر این دریچه کم نه نماید یعنی از سر افغانستان کم نه نماید تا واقعیت های تاریخ معاصر و غیره را برای ما روشن سازید. البته دوستان دیگر را هم کم نه نماید، زیرا هر کس یک توتهء از واقعیت را در جیب فکر خود دارد. هر کس مانند مورچه ها یک ذره کک را در دهان فکر خود گرفته به یکطرف یعنی به طرف غار خود انتقال می دهد در این کهکشان بی نهایت.
منزل ما محمل ما سعی ما افتادگیست
همچو اشک از کاروان لغزش پاییم ما
بیدل
