رجز خوان معروفی که کلامش بیشتر از نامش نا موزون ست، آنکه در هر نوبت بنابر ضرورت بانگ «تهاجم فرهنگی ایران» را سر میدهد، با همان شیوۀ لُمپنی معمول «دسته گل دیگری را با آب داد» و با نوشتن شعرنما ای مجوف و موهن به نکوهش از این قلم پرداخته و بزعم خود عقده ای از مجموعه عقده های متراکم خود را آب کرده است. البته یک عمر زندگی در باتلاقهای رنگارنگ نتایجی بهتر از این نمی تواند داشته باشد. از اینرو من نمی خواهم در آن سطح نزول کنم. دوستان میتوانند به کامنت تاریخی ...29/12/2023 او در همین سلسله رجوع کنند.
و اما در مورد مدعیات او:
۱. آقا که از چشم بد دور، شمه ای از خودستایی در او وجود ندارد؟؟ مدعی است که تا مغز استخوان از محتوای مقالات او برخوردار شده ام. البته من نمی گویم که نوشته های او را نخوانده ام. اگر چینن میبود، نمی توانستم بر آنها انگشت بگذارم و اسباب غیظ او را فراهم کنم. یعنی گاه گاه نوشته های او را خوانده ام، اما نه تنها از آن رونوشتهای کسالتبار و بی سرو ته چیزی دستگیرم نشده است، بلکه در هیچ یک از آنها چیزی به عنوان «فرهنگ»، امکانات و چگونگی «تهاجم فرهنگی» و اثرات آن بر یک فرهنگ کوچک نیافتم، چه رسد به «نفوذ زبانی» که بحثی است کاملاً اختصاصی و مجزا. به این معنی که هرچه او تا کنون تحت عنوان «تهاجم فرهنگی» نوشته، است، فقط در محدوده یک شعار بی محتوا بوده است.
۲. هیچ دانسته نشد بنابر کدام اجبار به ادامۀ آن به اصطلاح شعرکوچه بازاری به شرح کلمات «رستم و اِستم» پرداخته است؟ آیا زمانی که آن بیهوده ها را مینوشت، کس در مجاورت او نبود که برایش میگفت (۱) حدود عفت کلام را بایدمراعات کند؟ (۲) از وی بخواهد که «شعر محبوبش» را تفسیر کند؟
۳. آقا در کامنتی کلمۀ «ارتش» را «ترکی»خوانده بود. تنها کاری که من کردم، نشان دادم که این کلمه ترکی نیست، بلکه «فارسی» و حاوی پیش زمینه هایی ست که برویت شان پارسیها آن را برای قشون زبان (ترکی) که همانا نیروی نظامی ست به کار میبرند. ارتش فارسی را در زبان ترکی «اردو» میگویند که با رسم الخط لاتین نوشته میشود. اما کاری که او کرد، خلط مبحث مشهودی بود که در «فرهنگ شرین و نمکین کابلی» آن را «بازار تیزی» نام نهاده اند.
۴. باید گفت که «ما این فیلم را قبلاً دیده ایم» به این معنی که آقا در پای کامنت پراکنده و درهمرفته خود واژه هایی را که فکر میکرد مسخره (فارسی) هستند «قطار» نموده و این قلم را به استفاده از آنها متهم کرده است. البته به استثنای «واژه» و «ویژه» که بنابر دلایلی در نوشتار من به کرات دیده شده اند آن دیگرانی در هیچ یک از نوشته های من وجود ندارند. این به سادگی یک بهتان عیان و کشودن درب یک مغالطه کاری مشهود، یا براه انداختن یک بحث بیهودۀ با او و یا به احتمال یکی دو تا از «خوشنشینان» اوست. این قلم در یکی از آخرین مقالاتم تحت عنوان «واژه ها تازه نیستند» نوشته بودم: «برخی واژه در این زبان (زبان دری) در طول زمانها با واژه های عربی جاگزین شدند که سلاست روانی ماهوی زبان از آن آسیب دیده است. از اینجا سوال اینکه آیا میتوان واژه های باستانی این زبان را زنده کرد در برابر خبرگان زبان قرار گرفت، که البته پاسخ به آن همیشه در برابرشان بود، یعنی از هرنگاه شرایط برای اینکار آماده بود. آن متون و اشعاری بود که از خداوندان این زبان چون میراث ارزشمندی برجا مانده اند. این متون سوای ارزش هنری و اخلاقی شان بخشی از بهترین جاگزینها را برای واژه های عربی ای که هضم و ادای شان برای یک دری زبان همیشه دشوار بوده است در خود دارند.». بلی واژه ها تازه نیستند، فقط آنها را باید دریافت و آموخت نه اینکه زیر عنوان «تهاجم فرهنگی» همه را قبض روح نمود.
در پایان باید خاطر نشان کرد که عصر دشنامها و تهدیدات دیگر سپری شده است. اگرچه دنیای او هم اکنون از دنیای آنهای که کشور را به یک ماتمکده تمام عیار مبدل کرده اند الهام میگیرد. اما مردم دیگر نه آنها میترسند و نه از دیدن شان میلرزند.
