خلیل الله معروفی".... این فرهنگ از بسا نقاط ضعف دیگر نیز رنج میبرد، که اعتماد صد در صد "دری زبانان" را نمیتواند به دست ارد. ازین رو نصوص این فرهنگ را تنها با قید "احتیاط" میتوان قبول کرد!!!....آقای "کاف کاف"، که خود قربانی "تهاجم فرهنگی ایران" میباشد و آر سراسر نوشته هایش اثرگذاریِّ این "تهاجم" به شکل مشهود دیده میشود، بیهوده خود را به "کوچۀ حسن چپ" نزند، بلکه بهتر است مردانه و مردوار وارد "میدان خدا و راستی" شود و از واقعیتهای انکارناپذیر طفره نرود !!!.....مثل جالبی را صدها بار از زبان کابلیان قدیم و خیلی بافراست و فهیم شنیده ام، که گوید: « نه "مرد دنیا" شد و نی "زن آخرت"!!!»....."سخنان معروفی" را اینک به رخ خود "معروفی" میکشد!!! در زبان عامیانۀ کابل قدیم این مثل زبانزد عام و خاص بود، که:
«از خیرات ما "رُستم" شدی، آخر به جان ما "اِستم" شدی!!!»....."
هرگاه و اگر امر اخرین تحلیلگر کابلیان قدیم چنین است که یک زبان خاص و عمده را در سرحدات انهم باهم چسپیده سیاسی, زنجیر و زولانه نمود, پس چرا در واشنکتن DC, لندن و سدنی که اقیانوس ها از هم فاصله دارند کدام جوان دست به الاشه فرمان جدایی زبان انگلیسی را صادر نمی نماید? یاد اوری باید کرد که انها در هر بعد از زندگی پیشقدم تر اند!!!
کسانی که هویت تثبیت شده افغانستان را در جدایی فارسی از دری گویا ارتقا میدهند, در واقعیت هویتش را فقط و فقط در بعد و ارزش سطحی یک زبان تقلیل میدهند. در چهار کنج کشور سوتزرلند مردم ان با 4 زبان عمده مختلف صحبت ولی هویت ان کشور تا حدی برجسته است که به طور مثال امن ترین سیستم بانکی حهانی را در اداره دارند.
زبان یک پدیده طبعی اجتماعی بوده و انتها بی ادبی خواهد بود که به دیگران دکته نمود زبان مادری خود را چه بنامند. از قندهار تا فاریاب, از غزنی تا ننگرهار, از هرات تا بدخشان و از پکتیا تا بلخ انرا فارسی/پارسو مینامند. در اثتناد به نوشته ها وافر نویسنده که " کابل " کلمه کلیدی همه اش می باشد, باید دوستانه یاد اوری نمود که افغانستان را نمیتوان در چهار دیوار کابل هویت بخشید, بلکه برعکس ان است.
