با سلام مجدد, یک مکث مختصر به "سیاست زبانی کشور ها" :
هر گاه ما از ورای یک دید عمیق و ژرف به تاریخ مراجعه نموده و "سیاست زبانی کشور ها" را به ارزیابی و بررسی گیریم, متوجه خواهد گشتیم, که نه تنها کشور "فارس" بلکه تعداد زیادی از کشور های جهان, به وسیلهٔ افزار سازی "زبان", یا به عبارت دیگر, ذریعهٔ "سیاست زبانی" خود شان, علایق اقتصادی-سیاسی خود شانرا در کشور های همجوار و نیز در کشور های دور و نزدیک شان, تعقیب و ترویج نموده اند:
بطور مثال:
- در قرن گذشتهٔ میلادی, روسیه در مناطق بالتیکوم (لیتلند, ایستلند و غیره مناطق بالتیکوم), منافع اقتصادی-سیاسی خودش را از کانال "سیاست زبانی روسی" و یا به وسیلهٔ "سیاست زبانی روسی" و افزار سازی "زبان روسی" تعقیب و ترویج نموده است!
- کشور فرانسه بطور مثال در بلژیک و نیز در برخی از مناطق کشور کانادا, منافع اقتصادی-سیاسی کشور فرانسه را از ورای "سیاست زبانی فرانسه" تعقیب و ترویج نموده و می نماید!
- کشور انگلستان یا بریتانیه نیز همین امروز در عصر حاضر منافع اقصادی-سیاسی خودش را بطور مثال در برخی مناطق کشور کانادا به وسیلهٔ "سیاست زبانی انگلیسی" خودش تعقیب و ترویج می کند!
- کشور فارس دیروز و یا ایران امروز نیز, درست مانند مثال های بالائی یک "سیاست زبانی" زیرکانه, محیلانه و ماهرانهٔ دارد, که در کشور های همسایه و در منطقه علایق اقتصادی-سیاسی خودش را از کانال و مجرای "سیاست زبانی فارس محور" خودش تعقیب و ترویج می کند و برای همین "سیاست زبانی" خودش درست مانند کشور های بالائی سرمایه گذاری های نموده و می نماید, مامورین مزدبگیر اش را نیز در این امر توظیف نموده اند !
در صورتیکه هر کشوری در جهان "سیاست زبانی" خودش را دارد, "سیاست زبانی" ما افغانها چیست و در کجاست؟
به نظر من, ما افغانها در کنار آنکه باید به همه زبان های شیرین افغانستان و به گویندگان این همه زبان های شیرین افغانستان از دل و جان احترام قائل باشیم, به هر دو زبان رسمی کشور که زبان های شیرین دری و پشتو اند, نیز باید با آگاهی کامل احترام قائل بوده, حتی به هیچ شخصی اجازهٔ آنرا ندهیم که نام های زبان های رسمی کشور ما, پسوند و یا پیشوندی صفت کلمهٔ "فارس" را بچسپاند, زیرا قوانین اساسی افغانستان از دیری بدینسو, متوجهٔ این باریکی بوده است و قانونگذاران افغانستان عزیز نیز آگاهانه و مطلع از خطرات "سیاست زبانی کشور های دیگر, مثلا کشور ایران", زبان های رسمی افغانستان را به نام های "پشتو" و "دری" درج قانون اساسی نموده اند و نیز هیچ گاه پیشوند و یا پسوند سیاسی صفت کلمهٔ "فارس" را به یکی از زبان های رسمی کشور, نچسپانیده اند!
آیا ایرانی ها, یا کشور ایران که در قانون اساسی خود شان, یگانه زبان رسمی خود شانرا تحت کلمهٔ "فارسی" درج کرده اند, حاضر هستند, یا حاضر خواهد گردیدند که کدام پسوندی را, کدام پیشوندی را, مثلا کلمهٔ زیبای "دری" را, و یا هم کدام یک دیگر از زبان های مختلف آنکشور را, به حیث زبان رسمی کشور شان, قبول کنند و یا درج قانون اساسی شان کنند؟
هر گاه پاسخ سوال بالائی منفی باشد, پس چرا ما افغانها اجازه بدهیم, به این همه خدمتگذاران کشور فارس دیروز و ایران امروزی, و یا به این همه افراد و اشخاصیکه برخی نا آگاهانه و برخی هم آگاهانه بر ضد منافع ملی افغانستان, "سیاست زبانی" کشور فارس دیروز و ایران امروز را در داخل افغانستان عزیز, تبلیغ و ترویج می کنند؟
خلاصهٔ کلام ام این است, که ما مردم افغانستان باید بدانیم و به این موضوع آگاهی دقیق پیدا نمائیم, که هر کشوری در جهان, "سیاست زبانی" خودش را دارد, درست همینطوریکه هر کشور "سیاست اقتصادی" خودش را دارد; پس ما نباید بگذاریم کسی, گروهی, کشوری و یا هم افرادی آشفته ذهنی, منافع ملی افغانستان عزیز ما را بیشتر از این "مصدوم" گرداند!
و من الله التوفیق
با تقدیم احترامات فائقه
حسیب الله
