سلام و احترامات،
با امید صحتمندی و جانجوری شما در سال 2023، حکایت کوچکی داشتم برای شما در مورد علم دوستی و دانش آموزی ساکنین عزیز کشور ما تقریباً از 50 سال پیش:
میگویند در آنروز ها دو تن از سران قوم از مناطق دوردست کشور ما بحضور اعلیحضرت محمد ظاهرشاه شرفیاب میگردیدند. قبل از اینکه این دو تن داخل صالون گردند، اعلیحضرت از مشاوریکه مسؤول آن منطقه بود کوتاه پرسید که اگر کدام پیشنهادی دیگری هم دارد، بگوید. مشاور بعد از مکثی کوتاهی گفت: والله صائب من فکر کردم، اگر یک مکتب در آن منطقه اعمار گردد، کاری بسا نیکی خواهد بود. اعلیحضرت فرمودند که بسیار یک نظر خوب و عالی ولی وقتیکه با آنها درین رابطه صحبت میکنید، لطفاً مکتب نگوید بلکه بگوید، میخواهیم یک سرک برای شان اعمار کنیم، چون با شنیدن اسم مکتب حتماً مخالفت میکنند.
مهمانان داخل صالون راه یافتند و صحبت ها روی همه موضوعات صورت گرفت، در اخیر اعلیحضرت فرمودند که جناب مشاور به شما یک خوش خبری دیگری هم دارد که میخواهند بگویند. مشاور از جایش بلند شده و خطاب به این دو تن مهمان گفت که بلی، ما تصمیم گرفتیم برای شما یک سرک هم اعمار کنیم تا سهولت بیشتری در رفت و آمد برای شما در منطقه فراهم گردد. این دو تن مهمان، بلافاصله از جاهای شان بلند شده و معترضانه با یک صدا گفتند: نخیر صائب ما سرک نمیخواهیم،
چون اگر سرک جور شود باز در عقبش مکتب جور میشود.
دانستن این حکایت مهم است، زیرا مخالفت با کسب علم و دانش در میان مردم ما رشتۀ دیرینه دارد، این نه کار پاکستان است و نه کاری بسمدان. روحیۀ دانش ستیزی در کشور شما همیش از میان مردم ما برخاسته و دهه ها کار داشت تا نسبتاً به دانش آموزی مبدل گردد.
