آغای گلم صدیق خان مستعار نویس!
بعد از ابراز سلام محمدی، خوشوقم که این تنها من نبودم که در مورد اتهامات و شعار های فاقد محتوی و حقایق جناب عالی، به تذکرات و تصریحاتی بپرداختم، بلکه دو استاد سخن، یعنی الله محمد خان و محقق صادق و راستگو و غیر منسلک و بی نظیر، استاد جهانی، همزمان با این قلم، شعار هایت را فاقد محتوی قلمداد نمودند.
مستعار نویس گل!
من ادعا نکردم که مقالۀ که شما بدان اشاره نموده اید، تراوش ذهن و روایت من است،، طوریکه به صراحت تذکر داده ام آن مقاله تلخیص بسیار فشردۀ از کتاب مستند یکی از ژورنالستان معروف و سابقه دار و در عین حال دوست سردار صاحب داؤد خان است. چون کتاب مذکور تراویدۀ قلم یک عنصر شناخته شده و ملیت خواه و صادق و مورد اعتماد در جامعۀ ماست، لذا مستند شمرده شده و هر اثر مستند علمی پنداشته مییشود، آنچه غیر علمی و غیر مستند است، نوشته پریشان وفاقد بنیاد، حضرت عالی شماست.
باز هم نادرست و تخیلی پورته فرموده اید بدین عبارت: اگر در افغانستان به مقوله [؟] تعلیم و تربیت اهمیت داده میشد و در طول چهل سلطنت گذشت...
اغای گلم بخوان و بدان
اعلحیضرت ظاهر شاه بعد از شهادت پدر شان نادر خان بزرگ توسط یک ملعون بچۀ هزاره و ملعبۀ دست دشمنان داخلی و خارجی کشور رسید، در سن 17 سالگی از طرف عم بزرگوار شان، شاه محمود خان غازی به کرسی سلطنت نشانده شد، ک در سیزده سال اول سلطنت او سردار هاشم خان سلطنت می چلاند، ظاهر خان بیچاره حتی جسارت عفو استاد خود را از هاشم خان نداشت, چنانکه ظاهر خان بی چاره سردار فیض محمد خان زکریا را به قسم واسطه نزد هاشم خان فرستاد تا از مرگ استادش میر صاحب قاسم خان جلوگیری به عمل آورد.
بعد از هاشم خان نوبت به شاه محمود خان غازی رسید که مدت هفت سال بدون مداخلۀ پادشاه حکومت کرد، بخصوص که شاه محمود خان غازی خود را تاج بخش میدانست، که عاری از واقعیت هم نبود.
در زمان حکومت شاه محمود خان غازی سردار داؤد خان به تشکل کلپ ملی پرداخت، که هدف اساساسی آن تخریب حکومت و دیمکراسی شاه محمود خان غازی بود.
اعلیحضرت محمد ظاهرشاه با درک همچو وضعیت و احساس خطر افتراق میان خانواده، عم بزرگوار و تاج بخش خود را مجبور به استعفاء نمود و چوکی صدارت را به آغه لاله خود سردار صاحب محمد داؤد خان سپرد.
سردار صاحب محمد داؤد خان برای مدت ده سال به مثابه شبه حکومت کاکای سکه اش سردار هاشم خان حکومت کرد. سردار صاحب داؤد خان که علم بردار داعیۀ ملی پشتونستان بود، و دول غربی بخصوص اضلاع متحده چه در دورۀ شاه محمود خان غازی و چه بعد از آن حاضر نشد، به تقاضاهای نه بار، حکومات افغانستان به ارتباط قضیه پشتونستان و اختلاف با حکومت نام نهاد پاکستان، به افغانستان مساعدت نظامی و مالی نماید، در نتیجه در ماه نومبر سال 1955 در نتیجۀ فیصلۀ لویه جرگه که تحت زعامت محمد گل بزرگ، بزرگترین زعیم پشتونان، به حکومت صلاحیت داده شد، که دست طلب استمداد طرف اتحاد شوروی دراز کند.
چون سخن از تعلیم و تربیۀ اولاد، کشور بود، سردار داؤد خان میباید، فرزندان وطن را بخصوص در رشتۀ نظامی به عوض اتحاد شوروی به ترکیه، مصر و هندوستان می فرستاد، با شمول و نفوذ صاحب منصبان تعلیم یافتۀ اتحاد شوروی، اردو سیاسی شد و همین عناصر ضد ملی بودند که هم در کودتای سرطانی حسن شرق و هم کودتای ثوری نقش قاطع ایفاء نمودند.
ناگفته نماند که با تشدید خرابی روابط حکومت سردار صاحب داؤد خان با دولت پاکستان، راه ترانزیت پاکستان به مثابۀ شاهرگ اقتصادی، به روی افغانستان بسته شد و افغانستان بیشتر به مساعدت های دولت شوروی و ایران محتاج شد.
با ختم دورۀ صدارت سردار صاحب و با تصویب قانون اساسی 1964 که به نظر دانشمندان شرقی و غربی، مترقی ترین قانون اساسی در منطقه تلقی میشد، راه به سوی حکومات مردمی و غیر خاندانی آغاز شد و این در حقیقت یک انقلاب بزرگ سیاسی و حقوقی و اجتماعی در تاریخ کشور بود.
در همین دوره بود که ابواب دانش و معلومات در قست تمام ساحات، علم و دانش و ایدیولوزی های شرقی و غربی به روی محصلان و شاگردان و عاشقان مطالعه و کتاب، به روی تمام اقشار و طبقات جامعه باز شد، فضای بسیار مساعد سیاسی و اجتماعی و کلتوری آزادی که در کشور آسیایی مانند نداشت.
استاد سیستانی به حکم ضمیر و وجدان در مورد همین دورۀ طلایی مینویسد:
بار دوم با انفاذ قانون اساسی 1964 در عهد سلطنت ظاهر شاه، دیمکراسی دوباره طلوع کرد. (دیمکراسی او ل در دورۀ شاه محمود خان غازی، آغاز یافت- مومند)
رونق مطبوعات و نشرات، آزادی های مخالف و موافق دولت، سخن رانی های آتشین بر ضد دولت وقت، از طریق مظاهرات، اعتصابات، راه پیمایی محصلان و دانشجویان «محصلین- اصلاح یی بی میرمن نظام» پوهنتون ها و لیسه های مرکز و ولایات کشور، مضمون اصلی این دهۀ دیمکراسی بود.
شوق و ذوق جوانان به مطالعه و تلاش برای بدست آوردن آثار مترقی چون کارل مارکس، انگلز، ماو و و ... و نو یسندگان اسلامی چون سید قطب، حسن البنا، مودودی و غیره به حدی رواج پیدا کردکه در هیچ وقت و زمان دیگری «به شمول دورۀ صدارت سردار» در افغانستان رونق نیافته بود میتوان گفت که:
(تمام سیاست مداران و دولتمردان افغانستان در سه دهۀ اخیر، محصول همان دورۀ دهۀ دیمکراسی است که با کودتای سردار داؤد خان، ستارۀ دهه دیمکراسی عدول کرد.»
برادر گل! اتهام بسته اید که دشمن سرسخت امان الله خان م هم چنان داؤد خان هستم!!!!
چه اتهام بزرگی!!
من به وجود غازی امان الله در تاریخ کشور افتخار میکنم، ولی اشتباهات بزرگ سیاسی او به دشمنان داخلی و خارجی وطن، این فرصت را مساعد داخت که سر انجام غازی امان الله از دست یک دزد و رهزن و جاهل محض، مجبور به فرار گردد و تمام پروگرام های ترقی خواهانه او مساوی به صفر شود. تا که بزرگ مردی از فرانسه یعنی نادر خان بزرگ به، با همدستی قهرامانان ملی مانند محمد مومند به داد د ملت و کشور افغان رسید.
در مورد سردار صاحب داؤد خان باید بگویم که من در صنف نهم حبیبه، از طریق پسر شان، شهید ویس داؤد با ایشان باب مکاتبه باز نمودم، مکتوب سردار صاحب عنوانی خودم، همین اکنون نزد من است و هر کسی که ارزوی داشتن کاپی آن را داشته باشد، با کمال میل حاضرم خدمت شان گسیل دارم.
سردار پرستان امروز یا در آن زمان به کاغذ پران بازی مشغول بودند و یا در سنین چارغوک قرار داشتند و برخی هم تولد نشده بودند.
سردار صاحب در تمام ادوار حکومت داری خود به شمول دورۀ صدارت مرتکب اشتباهات زیادی شد، مثلا محبوس ساختن ظالمانۀ سران حرکت ویش زلمیان بدون کوچکترین سند الزامیت و یا حکم محکمه و یا ابراز یک دلیل.
اما بد ترین اشتباه سردار صاحب همانا کودتای سرطانی است، که در نتیجۀ آن خود سردار صاحب با تمام خانواده اش به قتل رسید و تمام خانواده با عزت را در سراسر جهان آواره و بیچاره و بی عزت ساخت و بتد تر اینکه کودتای سرطانی پلی را برای کودتای ثوری اعمار نمود و همان همرهان پست و بی ناموس کودتای سرطانی که در آغوش دورۀ جمهوریت سردار صاحب رشد یافتند، کودتای ثوری را به راه انداختند و خاک و ملت را دو دسته به سران کرملن و اشغال شوروی تقدیم نمودند.
سخن آخر!
تقاضای تو از شاغلی محترم کاسی صاحب در مورد چرس کشیدن غلام حیدر رسولی دلالت بر بی معرفتی و شر اندازی تو در داخل خانوادۀ غلام حیدر رسولی میکند.
کمی هم با معرفت باش، بدا به حالت
