جناب محترم کاکر صاحب!
با عرض سلام و احترام به شما محترم، تبصره اخیر تان را مطالعه نمودم.
1-"به موضوع مهمی اشاره میکنم بدون شک نقش گذشته در تعیین آینده بسیار مهم است. "
هرگاه آن اینده خوب و درست پیش برود درست، در غیر آن این فلسفه کار آمد درست نمی تواند داشته باشد. اینجا جای بحث وجود ندارد، زیرا موضوع ثابت است.
2-"، اگر در افغانستان به مقوله تعلیم و تربیه اهمیت داده می‌شد و در طول 40 سال سلطنت گذشته امکانات تحصیلی به طور گسترده در دسترس مردم قرار می‌گرفت، "
به نظر بنده اهمیت داده شده بود، در غیر آن از ولایات مختلف در حد توان ده سال حکومت مرحوم داود خان و ده سال بعد آن سال قبل از دهه فارغان صنوف دوازدهم تمام ولایات کشور که در پوهنتون جذب می شدند تحصیل نمی بودند و بقیه هم راه های دیگر زندگی را باز می نمودند .
به خاطر دارم که در ولسوالی قره باغ کوهدامن هم مکتب ابتدایی وجود داست و هم لیسه. بنده فکر می کنم که حکومت و دولت در حدود امکانات بودجوی و غیره به طور مسلم که توجه در زمینه می داشته اند. اما روم می گویند که هم در مدت زود آباد نشده. حرف کندی به یادم امد که فرموده بود سوال نکنید که کشور به شما چی می کند بلکه شما به کشور چی می نمایید یعنی مردم آزاد بودند که به شغل و پیشه های که ممکن بوده اشتغال داشته باشند و اشتغال هم داشتند. مسلم که شرایط این امکانات را از نگاه اداری تا جاییکه ارتباط می گرفت دولت مساعد می ساخت و باید هم می ساخت. یعنی وظیفه یک دولت خدمات به مردم ان است.
3-"وضعیت امروز کشور به مراتب بهتر بود."
به وضعیت امروز با کمال تاسف همان کسانی کشور را سوق دادند که هم تعلیم داشتند و هم تربیه.
4-"در کشوری که بیش از 70 درصد جمعیت آن بی‌سواد هستند و طول 40 سال سلطنت امکانات اندکی برای تعلیم و تربیه وجود داشته، آیا می‌توان بی‌کفایتی را نادیده گرفت؟"
جمعیت 70 فیصد هر گاه بی سواد بود بی عقل نبود. در یک ده بنده یکی از خویشاوندان خود را دیده ام که هر روز صبح بعد از نماز قران را می خواند با وجودیکه از سواد بسیار اندک بر خوردار بود و احتمالاٌ قران خواندن را در مسجد اموخته بوده باشد. انسان با اخلاق و با فهم بود، حتی یک شعر مرحوم حافظ را همیشه می گفت که: این چی شوریست که در گرد عالم می بیینم-همه افاق را پر از شور و شر می بینم. مردم در دهات به دهقانی خود مشغول و احترام خاص به پادشاه داشتند. حتی به چشم دیده ام که عکسهای مرحوم پادشاه و مرحوم داود خان را پهلو به پهلو در کلبه خریبانه خود نصب نموده بودند. خوب به خاطر دارم که عکس مرحوم ظاهر شاه در لباس نظامی و از مرحوم داود خان در دریشی با نکتایی بود.
فراموش نمودم که یا ابو حسن خرقانی و یا هم با یزید بسطامی از عارفان قرون سوم و چهارم هجری بود که سواد نداشت اما مقام فهم و دانش خدایی ان انقدر بالا بوده که عطار نیشاپوری در کتاب خود از وی ذکرهای زیاد دارد و حتی می گویند سلطان محمود به دیدرش رفته بود زیرا ابا ورزیده بود نزد وی برود. پیغامبر ما سواد نداشت اما انقدر امین و شخص خوب بود که به پیغمبری گماشته شد. درست است که سواد چیزی خوبی است اما همینکه در کشور صلح و امنیت و ارامی موجود بود همه اقشار کشور در آن سهیم بود.
4-"صرفاً نام بردن از چند شخصیت برجسته، که تعدادشان به انگشتان دست هم نمی‌رسد، نمی‌تواند واقعیت تلخ جامعه افغانستان را کتمان کند.
اگر پذیرش این حقیقت برای عده‌ای دشوار است، لازم است به وجدان خود رجوع کنند."
طیاره را هم یک نفر پیلوت با کو پیلوت در پرواز میاورند تا به هدف برسانند و مهمان داران یعنی مامورین خدمت به مهمان می کنند. آن انگشت شماران برای یک کشور مهم هستند.
5-"هنگام بررسی شخصیت‌های تاریخی و رویدادها، باید تلاش کنیم تا با رویکردی بی‌طرفانه و عاری از پیش‌داوری به آنها بپردازیم."
بنده دقیقاٌ به اسا س نوشته شما عمل نموده ام . این حکم را وجدان برایم صادر می کند در غیر ان حیف وقتم.
6-"اتکا به منابع موثق و بررسی شواهد مختلف از زوایای گوناگون، برای رسیدن به درکی درست و عادلانه از گذشته ضروری است."
معقول.
افغان به سرمه خوابید کس مدعا نفهمید
آخر به خاک بردیم ابرام ملتمس ها
بیدل
