جناب محترم اقای باز صاحب!
با عرض سلام و ادب.
شما در تبصره اخیر تان می نویشسید که:" وقتیکه شاه افغانستان محمدظاهر شاه به دو مکتوب داودخان جواب مثبت نداد، در پرنسیپ وعده و عهد این شش وزیر ګفته شده بود که در صورت عدم قبول پشنهادات انها این شش وزیر فوق الذکر با شمول صدراعظم محمد داود در امور دولتی استعفا می نماید".
بر عکس مرحوم پادشاه افغانستان به مکتوب اول مرحوم داود خان مورخ 9 سرطان 1341 در مکتوب مورخه 12 سنبله 1341 یعنی بعد از دو ماه جواب مثبت داده اند و مرحوم داود خان انرا تایید هم نموده اند از جمله:"... اینکه اعلیحضرت در پاراگراف اخیر بیان خویش به وقت و زمان و اشخاص و رجالی که فردا مسئولیت عملی ساختن این آرزو را بدون تردید بدوش گیرند، اشاره فرموده و آنرا دو عامل مهم، بلکه شرط اساسی تطبیق نمودن این آرزوها شناخته، فرمایش اعلیحضرت بجا است."
جواب نامه مورخه 12 سنبله 1341 شاه را مرحوم داود خان به تاریخ 24 جدی سال 1341 داده اند یعنی بعد از مدت تقریباٌ چهار ماه که از آن تدبیر شاه برای عملی ساختن ان به وضاحت معلوم می گردد.
متاسفانه که علت اصلی ان را می توان تفسیر نمود که باره ها تفسیر شده است مرحوم داود خان توسط مکتوب تاریخی 11 حوت 1341 خود استعفاه می دهد. یعنی بدون انتظار کشیدن جواب شاه و بحث با وی که صدر اعظم وی بود و نه کدام بیگانه بعد از مدت یک و نیم ماه استعفاه می دهد.
فلهذا نوشته شما محترم صدق ندارد زیرا مکتوب اول جواب داده شده و مکتوب دوم که ارسال شده انتظار جواب کشیده نشده و با مکتوب سوم استعفاه داده شده.
اینکه چرا مرحوم داود خان استعفا داد و کدام حلقات بالای استعفاه وی و بالای شاه تاثیر گذاشتند تا در قانون اساسی وی را خلع سلاح سیاسی کنند بحث جالبی برای تاریخ نگاران از نگاه روانشناسی فردی است که محور و هسته اصلی تشنجات بعدی کشور را می سازد.
معذرت بنده را از تبصره اضافی در زمینه قبول فرمایید و هر انچه شما فکر می کنید درست است، اما اینکه می نویسید " محمدظاهر شاه به دو مکتوب داودخان جواب مثبت نداد " درست نیست. اگر انچه نوشته ام گناه است، گناه بنده را ببخشید. زیرا نه اینطرف و نه انطرف اصلاح پذیر هستند و به جستجوی راه های وسط باید شد، زیرا این موضوعات زیر خاک شده و انقدر بالایش بحث شده که خاک باد آن چشم ها را کور نموده نه روشن. فلهذا باید هوشیار شویم و خود را تکلیف ندهیم و این است که معذرت از بحث اضافی می خواهم.
پرتو آهی ز جیب گل نکرد ای دل چرا
همچو شمع کشته بی نوری در این محفل چرا
بیدل
