عرائض متفرقه:
۱ -چهل سال سلطنت ظاهرشاه محصول هنر و درایت خودش نبود بلکه محصول طوفانِ خاموشِ جنگ سرد بود ( اگر درایت و هنر خودش میبود که باید دوام می آورد) .
۲ - فرزندان ظاهرشاه یگانه فرزندان یک شاهِ زمان خودش بودند که هیچ تلاش جهت کسب علم و دانش مبذول نداشتند ( ممکن میدانستند که فاقد آینده و حفظِ مؤقعیت اجتماعی هستند ).
۳ - از زمان سقوط سلطنت تا روز مرگ، شهزاده احمد شاه در هیچ گردهمائی سیاسی - اجتماعی ( نه فکری نه زبانی نه قلمی ) شرکت نه نموده بود گویا اصلاً خویشتن را فراموش نموده بود.
۴- مضحک ترین مقوله ایکه همواره شنیده میشود این است که گویا دورۀ ده سالۀ دموکراسی یک دورۀ طلائی بوده. کدام دموکراسی؟
اصلاً انتصاب صدراعظم و تحمیل آن بر پارلمان! خلاف دموکراسی میباشد، اصلاً سلطنت توأم با حکومت ضد دموکراسی میباشد.
کدام دموکراسی؟ دموکراسی باید ملزم و مکلف به ایجاد بستر جهت شگوفائی علمی - اقتصادی - اجتماعی - سیاسی - فرهنگی و غیره بوده باشد که ما شاهد هیچگونه پیشرفت در هیچ عرصه نبودیم.
دهۀ دموکراسی بخاطر قمار پنهان بین دو سه ابر قدرت وقت، ایجاد شد نه به بخاطر تنویر افکار عمومی افغانها.
۵ - کدام شخص یا کدام شخصیت بتاریخ ۲۶ سرطان ۱۳۵۲ یا بعداً از غمِ سقوط سلطنت دچار سکتۀ مغزی یا قلبی شده که امروز احمد و محمود بعد از گذشت ۵۲ سال برای سقوط سلطنت سِنه زنی می کنند و بر مخالفین ظاهرشاه و سلطنتش خاموشانه نفرین می فرستند.
و امّا توصیه برای آمادگی جهت تحمل تلخی حقائق:
با سواد کسی نیست که در مراکز علمی و دانشگاه های معتبر غربی درس خوانده باشد بلکه با سواد حقیقی کسی است که از شرّ تحلیل های انحطاطی و انحرافی شان نسل جوان و سالخورده در امان باشد.
به کدام جرئت اخلاقی و علمی بخود اجازه میدهیم که فریاد و هورا بکشیم که گویا جنگ مسلحانۀ طالب علیه ناتو و امریکا یک جنگ فرسایشی ( نه نمایشی ) و جنگ رهائی بخش بوده و ناتو را وادار به اعتراف شکست نموده؟ آیا ارائۀ اینگونه تحلیلها برای اشخاص مدعی سواد و دانش مایۀ خجالت نیست؟
اگر این مسئله را بپذیریم که امریکا از طالب شکست خورده پس باید این را هم بپذیریم که امریکا یک کشور متجاوز و استعمارگر میباشد و طالب فرشتۀ نجات.
ولی
نه
امروز فقط ادعا داریم که طالب قهرمان است و به دشمنان طالب منحیث دشمن افغانها نگاه نه می کنیم ( غیر مستقیم به جنگ زرگری ایمان آورده ایم ) و فضاحت بارتر اینکه ادعا داریم که ملت افغان در مبارزۀ طالب علیه اشغالگران، سهم سنگین داشت در حالیکه ادعای جنگ و پیروزی طالب علیه امریکا بزرگترین طنز قرن بیست و یک ثبت تاریخ خواهد شد.
من هیچگونه پدر کُشتگی و خصومت با طالب ندارم ( فقط خواهان زندگی آرام و آبرومند هموطنان عزیز ام میباشم ) ولی شیوۀ حکومتداری طالب و پنهان نمودن حقائق مبنی بر چگونگی استیلای طالب و زد و بند با امریکا و همچنین تبلیغات مرموزانه و کج اندیشانۀ طرفدارانِ خارج نشینِ طالب، غیر قابل تحمل میباشد، تبلیغات طرفداران طالب و خاموشی غربیها مصداق این ضرب المثل میباشد:
" میتوان بر شانه های یک شخص نجیب سوار شد ولی نمیتوان وی را خر فرض نمود ".
به هر حال، شانه های افغانهای درمانده و خسته باید تا به کی احساس سنگینی احسان گذاری طالب مبنی بر برقراری امنیت جانی ، نمایند؟ و تا به کی باید منتظر شکستن سکوت غربیها مبنی بر بیان حقائق، باشند؟ و تا به کی باید منتظر گنجانیدن اصلِ ( سیر نمودن شکم بیست میلون انسان بی گناه مشمول مراعات و تأمین حقوق بشر تلقی میشود ) باشند؟
مسئله این نیست که طالب بدیل دارد یا ندارد بلکه مسئلۀ اساسی این است که درد و فریاد ناشی از گرسنگی و درماندگی هر طفل و زن و مرد افغان به مثابۀ نواختنِ سیلی محکمِ است بر گونه های متورم حاکمان غربی مدعی حقوق بشر.
گر چه این یک دروغ شاخدار بیش نیست که ګویا ملت ما همیشه در برابر حاکمان زورگو و مستبد قیام نموده و آنها را از اریکۀ قدرت بزیر انداخته ولی این امر را نیز نباید از نظر دور داشت که حاکمان بی پروا و بی اعتناء به ملت، بر اثر تعاملات غالباً بیرونی به نقطۀ جوش و حتی انفجار خواهد رسید.
