یک مضمون جالبی از استاد سیستانی!
الیوم مضمون جالی را تحت عنوان «انتقاد شدید داکتر هاشمیان از خلیلی به خاطر مدح ضیاء الحق و عیار گفتن بچۀ سقو و تبصرۀ من» به قلم استاد سیستانی خواندم.
این مضمون یاد استاد هاشمیان را که من او را خطاب «بابای مبارزان ملی» داده ام در ذهنم تازه ساخت.
استاد هاشمیان مدت سی و پنج سال و در حقیقت بهترین ایام و لیال حیات خود را در خدمت وطن و هم وطنان سپری کرد، موصوف از صبح تا نیمه های شب در یک کنج گراچ خود، مصروف تایپ کردن مضامین وارده برای مجلۀ ملی و اسلامی و انقلابی خود بود، و احد من الناس حاضر نشد تا موصوف را، چه از نظر مالی و تهیۀ یک کمپیوتر جدید و همکاری در قسمت تایپ کردن مضامین و امثالهم یاری و یاوری نماید.
استاد هاشمیان مانند دیگران ،نه به فرانسه و ایتالیه و ترکیه رفت و نه به عیش و عشرت پرداخت، ایثار و فداکاری استاد هاشمیان در دیار غربت و هجرت نظیر ندارد.
بر عکس در نظر داشت و احترام به خدمات تاریخی اش، یک نفر لچک و بازاری و او باش در ویب سایت افغان جرمن، استاد هاشمیان را به سویه و کوچۀ تن فروشان مورد دو و دشنام قرار داد.
در قسمت مضمون استاد سیستانی دو نکته را متذکر میشوم:
یک اینکه استاد پزواک در پاکستان محبوس نشد و نه پاکستان از ترس عکس العمل بین الافغانی و بین المللی جرئت محبوس کردن او را داشت.
ثانیاً اینکه خلیلی ضمن یک چکامۀ خود، مندرج کتابش از حضور شاه خواهان یک خانه شد، علاوه برین، شاه جان او را از غضب سردار صاحب داؤد خان نجات داده و او را مشاور مطبوعاتی خود ساخت.
سردار صاحب داؤد خان دو نفر را خوب شناخته بود، یکی ملغون داکتر روان فرهادی کشمیری و دیگری ملعون خلیلی.
ولی خلیلی نامرد و نک حرام و حق ناشناس در رسالۀ مبتذل عیار خراسان، از نادر خان بزرگ مذمت نموده است.
تشکر از نوشتن و نشر این مضمون توسط شاغلی سیستانی، دوست سابقۀ این قلم.
