طلب آمرزش و اعتذار مجدد
چند روز قبل من، من بر یک نوشته دانشمند محترم و شخصیت اکادمیک، جناب داکتر صاجب محمد اکبر یوسفی، که نوشتن و نشر مضامین علمی شان ماشاء الله ، مانند یک چشمه خروشان، در حال تراوش به نظر میرسد، و موجب تنویر ذهن افرادی بیسوادی مانند من میگردد، تبصرۀ نمودم.
دانشمند جید، جناب داکتر صاحب یوسفی، در رد محتویات تبصره من پرداخت و آن عرایض مرا در تمام ابعاد آن از نظر علمی، مملو از لغزش ها و یاوه گویی ها و یاوه سرایی ها قلمداد فرمودند.
من از جناب داکتر صاحب یوسفی که لیاقت و اهلیت شاگردی، شاگرد شان را هم ندارم، با کمال تواضع و احترام و ادب معذرت خواستم و این یگانه کاری بود که به عنوان کفاره لغزش و اشتباه بس بزرگ خود، انجام داده میتوانستم.
جناب محترم داکتر صاحب یوسفی اموروز بر حسب شیوۀ مطول نویسی نگارش شان، مقاله مبسوطی بر آن تبصرۀ نادرست و نا رسای من که کاش هرگز نمی نگاشتم، بدست نشر سپردند.
توبیخ تنویری دوم شان درین مقاله مبسوط، مبین نپذیرفتن (معذرت) من است که خدمت شان در اولین فرصت معروض داشته بودم.
اکنون یک بار دیگر مراتب طلب آمرزش و اعتذار خود را خدمت والای شان تقدیم میدارم و شعر پر مغز مفکر بزرگ تاریخ کشور، خوشحال بابا را در مورد خود صادق میشمارم.
له نادانه ګیله مکوه خوشحاله
معذرت د نادانانو نادانی ده
پناهم به ذات اقدس
