سلام و احترامات قلبی به همه تقدیم است.
موضوع: راه اندازی یک بحث اجتماعی در قبال موضوعی که,
آیا تقاضای ایجاد و فعال سازی ٣٢٠٠ (سه هزار و دوصد) باب مکاتب مسلکی, حرفوی, فنی و تخنیکی از ملل متحد, برای دختران و پسران, در سراسر افغانستان یک تقاضای بجا بوده می تواند؟
قسمیکه همه اطلاع داریم, در افغانستان عزیز تجاوزات کشور های خارجی و جنگ های ویرانگر داخلی در نیم قرن اخیر مسبب ویرانی های مادی و معنوی فراوانی گردیده است, که پیکر اقتصادی و اجتماعی افغانستان را مصدوم و تولیدات ملی افغانستان را نیز شدیدا ضربه زده است!
خسارات جنگی تجاوزات نیم قرن اخیر را تا به اکنون هیچ کشوری ذیدخلی که در ویرانی های افغانستان آگاهانه و یا هم نا آگاهانه دخیل بوده است, تا اکنون به دوش نگرفته است!
کشور و ملت عزیز ما به تولیدات ملی, اقتصاد خودکفا و رفاهٔ اجتماعی نیاز دارند; نوجوانان و جوانان عزیز کشور از شدت بیکاری و فقر و تنگدستی رنج می برند; در عین حال در اکثر نقاط کشور, بلخصوص در قریه جات, دهات, روستا ها و ولسوالی ها که, کوچکترین واحد های اداری کشور را تشکیل می دهند, احتیاجات ابتدائی, نیاز های اولیهٔ مردم عزیز ما نامرفوع به مشاهده می رسد!
تولیدات افراد مسلکی, فنی, حرفوی و تخنیکی از نقطه نظر کمیت تولیدات و کیفیت تولیدات میتواند, چندین برابر بیشتر و زیادتر باشد, نسبت به تولیدات افراد غیر مسلکی!
جوانان یک کشور به حیث ستون فقرات یک کشور, از نیروی بزرگی تولیدی محسوب می گردند, که در افغانستان عزیز, اکثرا از فقدان داشتن یک کسب, یک رشته, یک مسلک, یک حرفه و در کل از بیکاری رنج می برند و اکثرا برای دریافت کسب و کاری راهی کشور های خارجی می گردند!
دو سوال در این رابطه:
١. آیا بطور مثال ایجاد و فعالیت 3200 باب مکاتب مسلکی, فنی, حرفوی و تخنیکی که نظر به احتیاجات, ضروریات و نیاز های اولیهٔ مردم عزیز ما رشته بندی شده بتوانند, تولیدات ملی ما را و یک بخش بزرگی از احتیاجات اولیهٔ مردم عزیز ما را, طویلالمدت, از ورای تولیدات مسلکی, حرفوی, فنی و تخنیکی, تا حد بالای مرفوع ساخته و اقتصاد ملی ما را به سمت خودکفائی اقتصادی سوق داده خواهد توانست؟
٢. آیا, پس از سپری نمودن تقریبا پنج دهه جنگ های ویرانگر و تجاوزات کشور های خارجی در خاک افغانستان, مردم عزیز ما حق چنین تقاضای را از ملل متحد و بلخصوص از کشور های که در جنگ های ویرانگر پنج دههٔ اخیر در افغانستان دخیل بوده اند, با عث ایجاد خسارات جنگی فراوانی نیز شده اند, یک خواست و یک خواهش بجا تلقی شده خواهد توانست؟
نوت: هرگاه ما بتاریخ کشور هایکه امروز در آنها به اصطلاح یک رفاهٔ نسبی اقتصادی موجود است نظر اندازیم; در اکثریت مطلق این کشور ها, قبل از ایجاد پوهنتون ها و مراکز تحصیلات عالی, همانا مکاتب مسلکی, فنی, حرفوی و تخنیکی این ممالک بوده اند, که نوجوانان و جوانان جوامع شانرا, به حیث یک نیروی مهم و پرتوان مؤلده تشخیص کرده و با دوره های آموزشی دو ساله, سه ساله, رشته های مورد نیاز جوامع شانرا, از طرق مکاتب مسلکی, فنی, حرفوی و تخنیکی در خدمت نوجوانان و جوانان شان مهیا ساخته اند و در مقابل همان جوانان با توانائی های مسلکی, فنی, حرفوی و تخنیکی شان, به حیث بزرگترین قوهٔ مولده در ارتقای تولیدات ملی و پیشرفت اقتصاد ملی شان, مؤثر و مثمر و مفید واقع گردیده اند!
و من الله التوفیق
با تقدیم احترامات فائقه
حسیب الله
