نوشتۀ پریشان و فاقد بنیان علمی و تلاش پوشاندن واقعیت های تاریخ معاصر و بخصوص دورانی که ما شاهد عینی آن دوره بودیم، در مورد دورۀ سلطنت اعلیحضرت محمد ظاهر شاه که در واقعیت امر، همان دورۀ دهۀ دیمکراسی است، مرا به یاد فرمودۀ داهی بزرگ تاریخ ملت افغان یعنی خوشحال بابا انداخت مشعر بر اینکه:
خدای لا هم ځنی خلاص ندی که پوهیږی
چی ترسا یی د عیسی بولی پدر
بعد از دورۀ وضع قوانین در کشور، در عصر غازی امان الله و بعد از دورۀ دیمکراسی در زمان صدارت شاه محمود خان غازی که از طرف عناصر و گروه های چپی و ذواتی متعلق به خاندان سلطنت و عناصر فتنه گر مذهبی مانند سید اسمعیل بلخی که او را احمقانه خطاب علامه داده اند و این ملای مفسد به همکاری خواجه نعیم قوماندان کابل میخواست که در روز سال نو، هم پادشاه و هم شاه محمود خان غازی را به شهادت برسانند و یک دورۀ دوم اعتشاش سقوی را، بر کشور مستولی سازند، و اخیراً با دورۀ دهۀ دیمکراسی، که ملت افغان برای اولین بار مفاهیمی از دیمکراسی را در مقایسه با استبداد صد ساله در تارخ کشور، با چشم سر میدیدند و ان را با ادوار قبلی حکومت داری در کشور و اکنون با مقایسه با ادوار بعدی در میزان مقایسه قرار میدهند، به جرئت میتوان آن را دورۀ طلایی حیات تاریخ معاصر خواند.
رشد دیمکراسی در یک کشور دارای حد اقل سواد و جامعۀ نهایت سنتی، کار یک روزه نیست، در دورۀ حیات ما، بسیاری صاحبان رسوخ از واسطه کار میگرفتند که اولاد خود را از فرستادن به مکاتب مانع گردند، اصلاً درک نام و عنوان دیمکراسی نه تنها رای مردم عادی بلکه به اصطلاح روشنفکران قابل درک نبود، و برای بسی ها، مانند همین خیال پرداز تا همین اکنون قابل درک نیست.
متکی بر مصرحات قانون اساسی سال 1964 تمام اتباع افغانستان حق رای دهی را حاصل نمودند ولی در مهد دیمکراسی جهان یعنی اضلاع متحده، در سال 1965 یعنی یکسال بعد تر از تسوید و تدوین و تصویب و توشیح قانون اساسی اففغانستان بود، ک (حق رأی دهی) برای تمام اتباع اضلاع متحده، بخصو ص سیاه پوستان حاصل گردید، یعنی مدت تقریباً 150 سال را دربر گرفت که امریکا به تبعیض نزادی حد اقل در چوکات قانونی خاتمه داده و برای شان حقوق مدنی و انسانی شان را اعاده گردد .
ولی این آغای که به بیماری تشوش فکری مبتلاست، میخواهد افغانستان اندرین باب هزار چند از جامعۀ اضلاع متحده جلو تر باشد.
قانون اساسی سال 1964 در تمام ادوار بعدی از داؤد خان گرفته تا جمهوریت های لیبرال ساخت اضلاع متحده ، مدل و مرجع تقلید و الهام بود.
قانون اساسی سال 1964 از نظر مصرحات و ارزش های دیمکراتیک خود در کشور های منطقه نظیر نداشت.
امیوارم استاد بزرگوار و داشمند بزرگ حقوق اساسی داکتر صاحب تره کی، در مورد اظهار نظر فرمایند.
شاه افغانستان اعلیحضرت محمد ظاهر شاه از نظر تفکر و اعتقاد به عدالت نسبی و شیوۀ عادلانه دولت داری، در کشور های منطقه مانند: پاکستان، ایران، عرب سعودی، اردن، عراق، سوریه، عراق و غیره نظیر و مانند نداشت.
آیا این خیالباف میتواند قانون اساسی بهتری را در تمام کشور های منطقه، نظر به قانون اساسی سال 1964 افغانستان نشان بدهد؟
ایا این خیالباف میتواند، یک زعیم و پادشاه به شمول رئسای به اصطلاح جمهور کشور های منطقه و اسلامی را با مقایسه با شخصیت و تواضع و تفکر عدالت خواهی علیحضرت محمد ظاهرشاه به ما نشان بدهد؟
این خیال است و محال است و جنون
متکی بر اصطلاح و مقولۀ قول دوست بزرگوارم محمد رسول خان پشتون، رهبر حرکت ویش زلمان همچو شعار های میان تهی در حقیقت (گوزاتی) بیش نیست.
