جناب محترم عبدالقیوم میرزاده!
عنوان مقالهٔ شما بطور عام، که می گوئید: «جنگ و خشونت راه حل نیست» نا درست نیست. اما کدام «جنگ»؟ طوری که بارها گفته شده است، پس از «جنگ دوم حهانی» بین دو قدرت بزرگ رقیب، دیگر «مقابلهٔ» رویاروئی، مانند جنگ های گذشته، چون دوران استعمار قبل از جنگ دوم، ممکن بنظر نمی رسیده است. برای خود آنها «جنگ سرد» انتخاب کرده اند و جنگ های منطقوی گرم را برای برای دیگران. مقابلهٔ آنها زمانی ممکن خواهد بود که اگریکی به خود کشی دست ببرد، دیگر آن هم ختم است. از تفصیل می گذریم. بحران افغانستان واین «جنگ طولانی» را هم «جنگ نیابتی» می دانند. طرف های درگیر در داخل، مستخدمین بیش نبوده اند. حال که پس از کنفرانس «دوحه» به تأریخ ۱۵ أگست ۲۰۲۱م، این «امارت اسلامی» دوباره بر اوضاع ممسلط شده است، «جنگ» از جانب طرف های تعیین کننده، «خاتمه یافته» اعلان شده است. این یک طرف که اوضاع را کنترول می کند و خود را مسلط می داند، کدام «طرف مقابل جنگی» را نمی شناسد. اینکه چه نوع حاکمیت است، چیز دیگریست... به هر صورت حالت چنان «جنگی» نیست. مسئله برین است، که با چنین یک حاکمیت، چه کسانی «بیعت» می کند و چه کسی نه. فقط توجه شما را می خواستم جلب کنم که طرف های جنگ کیانند. برای شنیدن «تیک تاک» نه وقت است و نه علاقه . با احترام، یوسفی.
