جناب محترم اکبر یوسفی!
از توجهٔ تان بر نوشتهٔ از این قلم سپاسگزارم.
توضیح و تعریف جنگ و رویدادهای جنگی در سطح جهان و کشور ما موضوع مطرح بحث نوشتهٔ من زیر عنوان« جنگ و خشونت راه حل نیست» نبوده است. همچنان در بارهٔ حاکمیت طالبان بر کشورو تهدید حقوق و آزادی های مردم و عدم تأمین عدالت در جامعه و سایر مسایل اجتماعی در شرایط حاکمیت موجود مقالات متعددی نوشته ام که از ورای همین وبسایت وزین آریانا افغانستان آنلاین در دو سال اخیر منتشر گردیده است. در نوشتهٔ فوق الذکر به صراحت تذکر داده ام که گروه هایی بازمانده از جنایتکاران شورای نظاری و سایرین این جا وآنجا طبل جنگ می نوازند، در کشور های مختلف اروپایی و آسیایی مجالسی دایر میکنند و در هریک از این مجالس از حکومات و سازمانهای گرداننده برای ادامه جنگ وجوه و وسایل مطالبه میکنند، که صد ها نشریهٔ افغانها با نشر این اخبار جنگ و کشتار ذهنیت جامعه را همچنان این پنجاه سال اخیر مخدوش ساخته و در حفظ فرهنگ جنگ کوشا اند.
هدف من از این نوشته از یکطرف آگاهی دهی مردم از اهداف این سیه کاران تاریخ معاصر کشور و از طرف دیگر جلب توجهٔ اهل قلم، نخبگان و آنانیکه درک سالم از منافع ملی کشور دارند به این موضوع که تجربهٔ تاریخ پنجاه سال اخیر کشور ما بصراحت نشان داد که جنگ و خشونت راه حل نیست وباید دربرابر فرهنگ خشونت و جنگ ایستاد و افکار عمومی را در راه صلح، خیر و فلاح از طرق مبارزات مسالمت آمیز جولان داد. سعی میکنم اگر عمر یاری کند در قبال شیوه های این مبارزات در شرایط افغانستان و با درنظرداشت منافع علیای ملی طی مقالات جداگانه بنویسم.
نه من با تیک تاک کار دارم و نه کسی را به این راه مشوق بوده ام. نمیدانم شما از کجا به این موضوع اشاره دارید؟
با احترام
میرزاده
