هموطن بسیار عزیز و گرامی، جناب جان محمد جان!
عمر تان دراز و به قلم روان و خوش آیند تان برکت.
اول صبح را با مطالعه قسمت اول نوشتهٔ تان در باب زبان در فضای مسرت بخشی آغاز نمودم.
مکتوب چنین نوشتهٔ خیلی ضروری بودو کار پیرامون رفع نارسایی املائی از آن هم ضروری تر؛ اما نه به میل و طبع هر فرد وارد و ناوارد، بلکه همان گونه که شما عزیز نوشته کرده اید، از طریق یک مرجع یا یک گروپ «رسمی» و معتبر، متشکل از چندین شخصیت مسلکی و دارای آثاری ارزشمند به سویه افراد اکادمیکر !
در کتابی که شما عزیز از آن نام برده اید، این کار با همکاری چندین نفر، مانند آقایان عبدالاحد جاوید،
آقای الهام، همایون سلیمان یا سلیمان همایون و شش هفت نفر استادان دیگر پوهنتون که در رشته زبان و ادبیات درس خوانده بودند، تا حدودی زیادی انجام شده است.
ضمنا" جناب سید حسین راضی، ادیب و نویسندهٔ صاحب نام کشور، روح شان شاد، در یکی از مجلات «ادب»، که زیر نظر خود شان کمان کنم در مطبعه تدریسات پوهنتون ترتیب و نشر می شد (البته بعد ملاحظه رئیس فاکولته ادبیات)، درسال چهارم این مجله، سال 1345، واضح و با نهایت تأثر از این مشکل یاد می کنند و به وضوح می نویسند که این کار از جمله وظایف وزارت معارف و ریاست پوهنتون کابل است.
آقای راضی مردی بود بسیار متبحر و دانشمند و زبان دان!
در وضعیت فعلی، تحت حاکمیت طالب نه کسی برای متقبل شدن این کار وقت دارد، نه کسی به اهمیت آن پی می برد و نه علاقه ای برای دانستن اهمیت آن در کسی سراغ می شود.
مراجع دیگر، هر چند برای شهرت دادن کار های خود در این زمینه به شکل پیگیر تلاش دارند، اما با مشاهدهٔ هزاران کمبود در کار ایشان و قلت دانش مسلکی، باورم نمی شود که غیر از خر مهره چیزی به دست بیاورند.
شما محترم کار قابل تحسین تان را پیش ببرید، اگر امروز کسی به آن توجه نکرد، فردا ها حتما" کسانی پیدا خواهند شد، همانطور که مجلات «ادب» و زحمات آقای محمد حسین راضی امروز قدر می شوند، قدر کار های شما را نیز بدانند.
یک پیشنهاد دوستانه و مخلصانه:
زبان تنها کفتاری و نوشتاری نیست، بلکه انسانها زبان های دیگری هم دارند، از آن میان زبان بدن؛ و هم زبان های رمزی، مثلا" در تیلگراف یا رنگ و...
موفق باشید. بی نهایت مسرور شدم، که شما به این کار آغاز نمودید، چون من جدا" و واقعا" خواهان آن بودم و هستم که زبان ما تا حدی ممکن از زبان و دستور زبان عربی بخصوص سچه نگه داشته شود؛ و از کلمات نامأنوس فارسی ایرانی.
اصطلاحات علمی ای که معادل آن را نداریم، مجبور هستیم یا معادل آن را که صد در صد همان مفهموم را داشته باشد، چنانکه در چهان معمول است پیدا کنیم، اما اصطلاحات غریبه ای را که ما خود معادل آن را داشته باشیم یا مفاهیم دقیق آنها را بتوانیم از متن زبان خود پیدا کنیم، حرفی ندارم... گر صورت باشد، روا باشد!
همت تان بلند
