تأکید بیشتر به زبان تا جغرافیه و مادر وطن
در انعکاسات، علیه نجیب بارور کولابی و نا افغان، از طرف گروهی از هم وطنان، بیشتر به این قسمت مدیحه سرایی نجیب مهاجر کولابی پنجشیری, که خامنه ای را سلطان و حافظ زبان فارسی قلمداد نموده متمرکز شده، تا بر قلل هندوکش و پنجشیر را، که آن را جزء خاک امروزی ایران دانسته است.
نجیب کولابی پنجشیری، مانند حافظ لوده(به خال هندویش بخشم سمر قند و بخارا را)، نکوشیده که خاک افغانستان را به ایران تحفه نموده، بلکه خاک افغانستان موجوده و مستقل را، جزء خاک ایران دانسته، لذا به قول شاغلی محترم پیگیر، این عمل یک خیانت ملی است و اگر این کولابی نا افغان، به وطن بر گردد، باید اعدام گردد. که این قلم به آن موافقم.
درین جای شکی نیست که رژیم های شوونیست ایران، همواره زبان فارسی را مقدس تر از نصوص و آیات قرآنی و احادیث نبوی دانسته، و هویت ملی خود را وابسته به زبان فارسی میدانند.
ایران، همواره از دو حربه برای گسترش نفوذ خطرناک و زهر اندود خود برای اهداف استعماری و استعبادی خود، علیه کشور های هم جوار کار گرفته است، یکی مذهب شیعه و دیگری هم زبان فارسی.
و این هرد اصل در زمان تسلط صفویان بر قسمت های از کشور به شکل پالیسی جنایکارانه تحمیل و تطبیق گردید.
حکومات افغانستان تحت تأثیر فرهنگ ایران از زمان تیمور شاه، تا امروز، تحت همچو دوای سکر آور، از توجه به زبان ملتی افغانی پشتو به حیث زبان قوم اکثریتی در کشور، کوچکترین خدمتی انجام ندادند و از درک و دانش و صحبت و تقریر و تحریر به این زبان بیگانه بوند. و در مواردی هم از ترجمان کار میگرفتند که شرم آور است.
البته یگانه استثناء در مورد، امیر روشن ضمیر شیر علی خان بود که زبان ملتی افغانی پشتو را زبان رسمی دربار ساخت. که مرحوم کهگدای از آن به نیکی یاد کرده است. و مبارز بزرگ همچو داعیه، در طول 250 سال تاریخ معاصر، محمد گل بزرگ بود، که تمام گروه های ستمی و سقاوی و نویسندگان فارسیست و ایران گراء و محققین و مورخین منحط و کم اصل مانند غبار و فرهنگ و فرهادی و رهین و دشمنان مادر زاد زبان ملتی ما، به شمول پاپی ها و سگ چوچه های شان تا امروز، در مطبوعات در حال قوله کشیدن و عو عو کردن قرار دارند.
ولی به دهان همچو سگ های قلاده به گردن و نوشیدن آب از دریای آمو، این دریا مردار نمیشود.
ایران با داشتن ذخایر بزرگ نفتی و منابع اقتصادی و بخصوص حس ایران خواهی، خدمتی را به زبان فارسی انجام داده اند، که فکر می کنم ، هیچ رژیم و هیچ کشوری در جهان، به زبان و یا زبان های ملی خود انجام نداده است، بدا به حال زعماء کشور ما که در زبان ملتی افغانی پشتو بی سواد محض بودند.
لذا ایران واقعاً در قسمت صیانت و حفاضت ورشد و توسعۀ زبان فارسی در مقام امامت قرار دارد.
ما در کابل دو کتاب فروشی کوچک داشتیم, که هردو مملو از کتب و انتشارات ایران بود و در همین هردو کتاب فروشی، یک کتاب منتشر شده در افغانستان وجود نداشت، جوانان ما در دورۀ دهۀ قانون اساسی، آنچه راجع به کتب و نظریات و اندیشه ها و ایدیالوزی های جهان آموختند، از برکت همین کتب و تراجم منطبعۀ ایران بود.
آفتاب آمد دلیل آفتاب.
چنانکه، چیز فهمان ما تا امروز، در قسمت لعت از فرهنگ های دهخدا و معین و عمید و دیگران استفاده میکنند.
