طالبان سنگسار را طبق قوانین شریعت احیاء کردند و اینبار زنان را توسط آن تهدید کردند.
این مطلب را بسا منابع خبری جهانی گزارش داده اند و شبکه های تبلیغاتی طالبان هم نه تنها از آن انکار نکردند، بلکه با پررویی آن را اشاعه دادند و با استفاده از انواع حیل و ترفند آن را به گوش مردم میرسانند.
انقلاب فرهنگی طالبان که با حرمان زنان از کار و تحصیل آغاز شد، در اندک زمان به اعمال کوچهای اجباری اهالی و جاگزین ساختن هزاران طالب پاکستانی در داخل افغانستان و در حوالی قوش تیپه و سائر مناطق کشور عملی شد. در حالی که گرسنگی و فقر و بیکاری بیداد میکند، طالبان هزاران فرد را از کار برکنار کردند و آنها را با افرادی از گروه خود جاگزین ساختند. هزاران زن را در پشت دیوار خانه ها (بخوانید خرابه ها) به وظایف سنتی و «نخ ریسی» محکوم کردند و نیمی از جمعیت را از کسب دانش محروم ساختند. با این حال رژیم بسنده نبود و برحسب برنامه مرتبه باید هرچه بیشتر به این سیاست دامن میزد تا زمینه هرگونه مقاومت در برابر خود را خنثی کند و اینکار با وضع قوانین رسمی سنگسار و دره و زندان در برابر معترضان ممکن است. «فرهنگ استعماری» که با تجاوز و همپای استعمار وارد سرزمین افغانها شد و اکنون طالبان نقش مجریان آن را عهده دار هستند. حقا که این فرهنگ باید به زباله دان سپرده شود. اما برای یک مشت استعمار زدۀ بی فرهنگ، از قرار معلوم پیلۀ تنیده بر تن و روح شان مانع از لمس این سانحه است. این خیره سران چنان شیفته پدیده منسوخ طالبانی هستند و از آن لذت میبرند که خواب از چشم شان پریده و ساعتها از وقت خود را صرف تماشای ویدیوهای تبلیغاتی قهرمانان خود میکنند، ویدیوهای که بدون شک دستان شبکه های تبلیغاتی اجیری در آنها دخیل است.
و اما در مورد نجیب بارور که البته این نخستین باری نیست که او به این خفت تن داده است. در واقع کاری که او کرد بی شباهت با اقدامات کسانی نیست که اوصاف شان را در بالا برشمردیم. هرگاه دقت کنید، هردو با خضوع و بیشرمی تمام در برابر دیدگان خونبار مردم به مدح و ثنای مسؤلان نگون بختیهای ما میپردازند. هردو شمشیر زنگ زده افتراق را دسته میدهند، هردو در خدمت استعمارگران قرار دارند و هر یک میخواهد از دیگری در پای بوسی دشمنان مردم افغانستان سبقت جوید. رژیم آخوندی تهران به همان میزان مسؤل دامن زدن افتراق و برادرکشی در افغانستان است که رژیم اسلام آباد. اگر تهران به طور مستمر «ناف» شورای نظار، کرزی و غنی را با رشوه های پیهم چرب میکرد و از وجود نجیب بارور و چند خودفروختۀ دیگر استفادۀ ابزاری میکند، پاکستان و سازمان جاسوسی آن نطفه های جا مانده احزاب هفتگانه پشاورنشین را با هزینه سیا به سروقت مردم افغانستان فرستاد. هم اکنون مناسبات رژیم مزدور طالب با هردو جانب بی نهایت حسنه است. بنابراین نکوهش از نجیب بارور که بنابر انگیزه منفعت جویانه ضد وطنی، خراسان خواهی و پارسی پرستی ویژۀ یک تبارگرای معروف جنایتکار به مدح سردمداری از از نوع ربانی و مسعود شرکا میپردازد، در ضمیر هر صاحب خردی ضرب المثل شیرین و نمکین کابلی که «چلنی به چلوصاف میگوید شگافهایت در گور» را تداعی میکند. اگر نجیب بارور دست «محتشم کاشانی» را در مداحی از پشت بست، آیا خیره سری که برای یک مشت شپیشی انتحاری و قاتل هزاران هزار کودک و زن و مرد افغان تملق مینویسد و با حیله گری پیام او را بیشتر اشاعه میدهد، بهتر از اوست؟
