محترم دوکتور اکبر یوسفی:
«متکلمین زبانها و یا متکلمین یک زبان، «گوسفندانی» هم نیستند که ضرورت به «چوپان» و یا «سگ رمه»، به عنوان محافظ و مواظب نیازمند، باشند. «زبان» ملکیت شخصی کس نیست. زبان نه شیرین است و نه تلخ. تا اکنون هم ممکن کس نداند که آیا «زبان جنت» و یا "«زبان دوزخ»" وجود خواهد داشت؟ فقط مفاهیمی که به کمک آن افاده میشود، شاید برای کسی فهما و برای کس دیگر نا فهما، باشد. خیلی عجیب است که بعضی ها مدعی میشوند، که گویا، آن فرد «از زبان خود» دفاع میکند. به به. چه عجیب شهامت؟»
حقا که این واقعیت است.
بهر محجوبان مثال معنوی
خوش بیان کرد آن حکیم غزنوی
