گوش "نامحرم" نباشد جای پیغام سروش!!!
کامنت دوست دانا، روشنروان و گرانقدرم، "جناب الله محمد خان" را، که با "وجدان عرفانی" حضور دارند و سخنان برجستۀ عرفای بزرگ ما همه در نوک زبانشان دیده میشود، از نظر گذشتاندم. جناب ایشان عمدتاً با "جهانبینی عرفانی" به تشریح زمان میپردازند. مگر دید عرفانی مورد تأیئد علوم طبیعی قرار ندارد، چون تنها سخنانی مورد تأئید علوم طبیعی میباشند، که به تجربه قابل اثبات باشند!!!
در فزیک نظری، تئوری و فرضیه و نظریه ای وجود دارد، به نام Singularity (به المانی Singularität)، که من آن را " یگانگی" و یا "واحدیت" ترجمه میکنم. نظر بدین تئوری "زمان و مکان و مادّه" همیشه یکجای و در "توأمیت" باهم هستند و هیچکدام از این سه، بدون دو کمیّت دیگر وجود داشته نمیتواند!!!
این، که در دید و برداشت و جهانبینی "عرفانی و تصوفی"، از "لامکان" سخن رفته است، مورد تأئید علم فزیک بوده نمیتواند!!!
از طرف دیگر "مادّه و انرژی" دو حالت متفاوت از عین پدیده هستند، که در حالات مناسب، یکی به دیگری تغییر شکل میدهند؛ یعنی انرژی به مادّه و مادّه به انرژی تبدیل میگردد. برای اثبات این نکته هزاران مثال عملی در پیش چشم ما وجود دارند؛ و من ضمن یک از مقالات قدیمم در پورتال "افغانستان آزاد ــ آزاد افغانستان" در زمینه به اشباع سخن گفته ام.
در هر صورت من نظر و دید و پندار و برداشت امروزیِّ خود را نسبت به "زمان حال" نوشتم؛ خواه درست باشد و یا نادرست. این دید و پندار و برداشت من همین اکنون از "زمان حال" است، شاید فردا با دریافتهای دیگری، سخنان دیگری بزنم؛ و وقتی در تمهید مقاله ام به صراحت عام و تام نوشتم، که:
"منتظر میمانم، که کامنتهای انتقادی را بخوانم!!!"
بدین معناست، که بر دید و برداشت و پندار امروزیم حتماً پایفشاری ندارم و دو پای را در یک هم موزه نمیکنم!!!
مگر خیلی در تعجب افتادم:
از سخنان کسی، که در ابجد زبان خود به اصطلاح عوام کابلی هنوز "چارغوک میکند" و هنوز قادر نشده است تا حتی یک جملۀ درست و بی عیب و "آدم دستور" را روی کاغذ بریزد. من شخصاً چنین کسی را به فرمودۀ "حضرت حافظ شیرازی"، دقیقاً "نامحرم" میدانم و او کسی ست، که در نزد من، همیشه خارج قوس میماند!!! بیهوده سخن گزاف نزند و از بزرگان استشهاد نکند. اگر خودش چیزی در مغز و کله و چانته دارد، بگوید و سخنانم را با دلائل معقول و با منطق و برهان قابل قبول رد نماید. من ضمن مقاله ام به صراحت تام نوشته ام، که "زمان حال" در واقع جزءِ بسیار کوچک و ناچیزی از "زمان گذشته" است.
من شخصاً بدین عقیده هستم، که تنها دو زمان داریم:
ــ یکی زمانی، که گذشته است و "زمان ماضی" نامیده میشود
ــ و دیگر "زمان آینده"، که هنوز نیامده است و فعلاً وجود هم ندارد!!!
در مقاله ام صریحاً با عبارات و افادات مختلف گفتم، که "زمان حال" قابل پیمایش" نیست، چون هر لحظه از زمان را، که به نام "زمان حال" قلمداد بکنیم، همان دَم به "زمان گذشته" پیوسته است!!!
من با کسی، که به گفتۀ ایرانیها "سرش به تنش نیرزد"، هیچ گپ و سخن ندارم و اصلاً نمیخواهم با او به بحث و جدل و مناظره و مناقشه بپردازم؛ خواهش جدی من هم از آن "نامحرم" اینست، که هرگز نوشته هایم را نخواند و اگر میخواند، با منطق وارد بحث شود؛ بس خلاص!!!
تبار دیگر کرار میکنم، که:
مرا با "نامحرمان" نه گفتی ست و نی شنیدی!!!
با محبت فراوان خدمت دوست عالیمقامم، جناب "الله محمد خان"، او په درناوی
(خلیل معروفی ــ جرمنی ــ ۱۸ اپریل ۲۰۲۴)
