جناب محترم جهانی صاحب!
با عرض ادب.
قسمت دوم مقاله تان هم از مطالعه بنده گذشت. آفرین تان با چنین تاریخ نویسی. خداوند داکتر صاحب کاظم را خیر بدهد، که با همکاری شما محترمین تاریخ واقعی کشور را از زیر خاک بیرون میاورید، و مهم هم است که بیرون آورده شود.
نوشته تان بسیار رسا که در جریان خواندن بنده را کیف تاریخ خوانی مانند قسمت ذیل داد:
" در جنګ میوند ایوب خان و قوای نظامی و مجاهدین او به قوای انګلیس شکستی داد که تا هنوز فراموش ننموده اند. و
قوای انګلیس را تا دروازه های شهر قندهار تعقیب نمودند و قندهار را به محاصره کشید. ولی وقتی قوای انتقامی جنرال
رابرتس بر قندهار حمله ورشد و ایوب خان به ا رغنداب عقب کشید؛ شکستی را در پیرپایمال ارغنداب خورد که ایله
خودرا تا هرات رساند و تلفاتی را دید که شاید افغانها هیچ وقتی در هیچ جنګی چنین تلفات نظامی و ملکی را ندیده باشند. ....
یعنی اګر، بمقابل دشمن، تنها غیرت و شجاعت بینظیر کافی میبود ما افغانها انګلیس ها را تا دهلی و کلکلته تعقیب میکردیم. ولی معلوم است که مسله نه چنین است. و بلاخره زمان و میدان جنګ بسیار زود ثابت ساخت که
محمدنادرشاه و ایشک آقاسی نظامی شیراحمدخان، که شما انهارا به خوشخدمتی انګلیس متهم میسازید، بر حق بودند.....
ثانیاً همین شاه امان الله ، که شما به شهامت و شجاعت بینظیر او میبالید، شرایط متارکه ویسرای هند را، که واقعاً شرایط
ظالمانه و غیر قابل قبول بودند، منظور فرمودند و همین سپه سالار نادرخان، که شما اورا دایماً فرستاده و انتخاب
استعمارانګلیس میدانید، به جواب مکتوب شاه امان الله نوشت که اګردر وجود انسان از ۳۶0 رګ، یک رګ هم خون
داشته باشد تسلیم به چنین شرایطی نمیشود. شاه امان الله در جواب مینویسد که الحمد الله که شما را با خود همنظر یافتم و
این شرایط را قبول نخواهم نمود. در حالیکه شاه آن شرایط را قبلاٌ قبول نموده بودند و صرف برای اطلاع سپه سالار به جبهه جنوبی فرستاده بود. "
اینجا غازی استدیوم تاریخ افغانستان است و مانند روز های جشن در زمان شاه مرحومی کشور ، شما و محترم داکتر صاحب کاظم قبل از مسابقات فوتبال برای خواننده گان تان مسابقه پهلوانی تاریخ کشور را با تشکرات زیاد به نمایش می گذارید، البته با مضامین و قلمهای رسای تان نه با چوته های پهلوانی و تسمهء سر شانه آن.
روز ما شب گشت و ما بی اختیار گریه ایم
هر که در دود افتد از چشمش برون می گردد آب
بیدل
