"....... من از قصه خدای بردی و خادثه ی قتل فرخنده اگاهی دارم. بناً خیلی محتاط میباشم. میدانم که اندکترین عدم وضاحت ویا کج فهمی مشکل بزرگی را می آفریند...... "
جمله کوتاه ولی نهایت با معنی. هرگاه مرحوم فرخنده در همان طول زمان در یک محفل بزکشی, سینما اریانا, کبابی هراتی, گولایی شهرنو, سالون سخنرانی پوهنتون و یا هم در باغ بالا کابل می بود, شاید کشته نمی شد. او در محیط کشته شد که شخصیت محترمی در ان جاه دفن است که مقدسیت ان بعد از سربریدن کابلیان با دو شمشیر هریک در یک دست اکنون زیارت گردیده است.
وقتی در یک جامعه خلاف دین مبین اسلام - که بهترین ها را فقط به اساس تقوا درجه بندی می نماید - مردم به برتران و مادونان ذاتی در دو کتگوری تقسیم گردد اولی در رول جوپان دومی را رمه وار مسیر داده, عقل اجتماعی را در کنترول دارد. باز هم مثال مشت نمونه خروار, امتیازاتی است که یک اقلیت ناچیز که حتی جمعا در الگورتم شمارش نفوس مردم افغانستان نمی گنجند ولی همیشه در سطح بالا غذایی, پرستیج اجتماعی قرار داشته تقریبا نیمی از منورین را در افغانستان انها تولید می نمایند.
در قصبات افغانستان چنین مراودات جمعی نهایتا دراجتماع اکثریت مطلق بومیان ذوب میگردد. ولی منورین این گروه برای نگهداشت منافع خود چنین پروسه را نهادینه ساخته همیشه و هم اکنون در مرکزیت طرز تفکر جمعی در داخل و خارج افغانستان فعال اند.
ایگو ذهنی و سلف استیم عده از ان ها تا حدی است که مثلا وقتی از داکتر صلاح الدین سعیدی نهایت فعال بپرسید که, چرا بعد از اگست ۲۰۲۱ تایتل "سید" را به نام خود افزود و درین اواخر دوباره ان را حذف نموده است, ساکت جواب است!
