همدرد احمد آریا!
اجازه دهید، تا بنابر توصیۀ معروف ترین فیلسوف آلمانی "ارتور شوپنهاور"، متولد اواخر نیمۀ دوم قرن هژده، و متوفی در آغاز نیمۀ دوم قرن نزده، که از او به عنوان فیلسوف "پسیمیست" یاد کرده اند، شما را برای اولین مرتبه, به جای خطاب های معمول محبت آمیز عنعنوی قبلی, چنین خطاب نمایم و احترامات و تمنیات ام را، به ارتبا توجه شما، در رابطه با دفاع اینجانب، در برابر حملات شخص یاد شده، تقدیم دارم. در رابطه با فرد "X" یک عالم افراد و شبکه ها را بطور دقیق در حافظه بدارم. از آنجائی یک پسر آن شخص را تدریس کرده ام، که اگر حال حیات هم باشد، ممکن از ۷۰ سال کم نه باشد. بسیاری از شاگردانم، از من بزرگ سال تر بوده اند. با ذکر نام «X» که شاید حیات نه باشد، نخواستم کسی از بازماندگان، نا آرام شود. به هر صورت، "شوپنهاور" با این "تحفۀ" زندگی ممنون نبوده است. اما خودکشی را هم رد می نموده است. از دید او ادامۀ زندگی با همه دشواری ها را ترجیح می داده است و هر یک را درین راه قهرمان می دانسته است. تعجب من اینست که این صفحات با نشر همچو لیست ها، برای کی می خواهند خدمت کنند. تا اکنون بصورت کافی در مورد خودم معلومات داده ام. زنده گی را به حیث جوان ترین معلم، در تأریخ افغانستان، که تا رتبۀ دوم دولتی، کارت های ترفیع صادر شده است، بدون دریافت حق تقاعد قانونی، ازین دنیا خواهم رفت. در عمر خود صاحب موتر نبوده ام. یک بایسکیل همبر، ساخت آلمان را به قسط خریدم و قبل از ختم قسط به نقص فروخته ام. در عمرم یک «اباسین» نام را هم درس ریاضی، بدون حق الزمه داده ام. این بود، یک گزارش، به خاطر سپاس از شما. با احترام، یوسفی.
