عبدالباری جهانی,
" ......در جامعه عنعنوی عقب افتاده ....هیچ قدم را بدون صلاحدید و اوامر و هدایات ملاهای جاهل و پیران شیاد ...... برداشته نمیتوانستند......"
این جانب همواره چشم به راه و مشتاق خواندن مضامین محترم عبدالباری جهانی بوده که در تجزیه و تحلیل مفاهیم روی دستش, زودرس و مخاطب را در عمق مفهوم جهت می دهد.
با توجه به واقعیت جمله کاپی شده فوق ایشان میتوان اضافه نمود که, ملاها و آخوندها یک قشر خاص اجتماعی جامعه بوده که امرار معشیت انها عمدتا به دوش مردم و نوع خاص اموزش انها فقط در یک بعد و ان هم غیر مسلکی انجام یافته است. جلو چنین روش یکسان و شیوه یک نواخت عقب گرایی و گاهی هم حاکمیت ان ها را مردم خصوصا روشنفکران جامعه میتوانند سد گردد که در گزشته نیز چنین بوده است.
در ارتباط به پیران, ان ها عمدتا موره ها و سرمایه سیاسی اورده شده غیر بومی اند که به اساس میکانیزم استخباراتی در صدر غذایی, اموزشی و پرستیج اجتماعی نه تنها قرار داشته و دارند بلکه چنین امتیازات را میراثی از نسل به نسل انتقال میدهند. خطر اجتماعی گروه دومی به زخم ناسور می ماند و ان این که انها خود تقریبا نیم از منورین افغانستان را تولید می نمایند. انسانها امتیاز را به رضایت از دست نمی دهند.
درافغانستان جلوگیری از پیشرفت در درون نهادینه گردیده است که برتران بی ثبوت ذاتی عقل اجتماعی را کنترول و در پشت سر هر پیر, ملاها در اطاعت کامل مریدوار صف بسته اند.
